Rozdział 48

Pogotowie szybciutko przyjechało. Zapakowali mojego ukochanego na nosze. Nikt nie potrafiłby zrozumieć, co wtedy czułam, patrząc na to... 
Nie pozwolili mi towarzyszyć Marco w karetce, mogłam co jedynie jechać za karetką.
Postanowiliśmy zatem wszyscy tak zrobić, dałam Robertowi kluczyki od terenówki Marco i ruszyliśmy w drogę. 
W końcu dojechaliśmy, jak Mario powiedział, do największego szpitala w Dortmundzie. Cóż, on się na tym znał, w końcu urodzony Dortmundczyk. 
Wysiadłam na kompletnie miękkich nogach. Moje przerażenie nie miało granic. Ania cały czas obok mnie szła i mnie obejmowała ramieniem, próbowała uspokoić. Ale ja nie mogłam się uspokoić, nie było to wtedy możliwe. 
Robert i Mario podobnie byli bliscy łez, Robert to w ogóle nie powinien był prowadzić samochodu. Dwukrotnie prawie przejechał na czerwonym świetle... 
Zasiedliśmy na korytarzu, nikt poza lekarzami nie mógł wejść na salę, w której znajdował się Marco. 
Właśnie wchodziła tam jakaś pielęgniarka.
- Proszę pani, naprawdę nie mogłabym choć na chwilę wejść? - zapytałam roztrzęsiona. - Muszę go zobaczyć!
- Przykro mi bardzo, ale teraz to niemożliwe - powiedziała pielęgniarka. - Najlepiej przyjdź jutro, dzisiaj prawdopodobnie się nie da. 
- Ale jak to? Nawet na chwilę nie mogę? - wypytywałam.
- Niestety - odparła pielęgniarka i weszła do sali. Kompletnie nie rozumiała, co czułam. 
Ania mnie przytuliła i poklepała po plecach. Rozszlochałam się na dobre. 
Ja bym była i w stanie przesiedzieć całą noc na korytarzu, ale nas wkrótce wyprosili ze szpitala, gdyż na odwiedziny był wyznaczony czas, który właśnie się skończył. 
Tym razem Mario prowadził samochód, odwieźliśmy Roberta i Anię do ich domu. Ania obiecała mnie jutro odwiedzić. 
- Czeka mnie samotny wieczór... - powiedziałam z wyraźną goryczą w głosie. 
- Jeżeli chcesz, mogę u Ciebie przenocować. - powiedział Mario. - Też nie chcę być sam. 
- Pewnie - odparłam. - Boże... to chyba najkoszmarniejszy dzień w całym moim pieprzonym życiu...
W końcu dotarliśmy na miejsce, od razu pobiegłam do kuchni, żeby zażyć środek uspokajający. Poczęstowałam też Mario. 
- Nie zasnę dziś - powiedział Mario. - Będę się tylko przewracał z boku na bok...
- Ja podobnie - westchnęłam. - Ale postaraj się jutro iść na trening, bo serio się trener wkurzy...
- A niech się wkurza - syknął Mario. 
Nie mieliśmy co ze sobą zrobić tego feralnego wieczora. Nie wiem jak Mario, ale ja do 2-3 w nocy nie mogłam usnąć. W końcu się udało, ale w dużej mierze dzięki proszkom uspokajającym. 



**




Siedziałam obok szpitalnego łóżka, na którym leżał Marco, trzymałam go za rękę. Z drugiej strony siedział Mario. Nie brakowało również Roberta i Ani. 
- Marco, jaka diagnoza? - zapytała Ania. - Co będzie?! 
Marco nic nie powiedział, patrzył tylko na nas smętnym wzrokiem, z oczu mu popłynęły wielkie łzy. 
- Na litość boską, odezwij się - powiedział Mario. - Powiedz, że wszystko będzie dobrze! 
- Kochany, obawiam się, że nie będzie... - powiedział cicho Marco. - Doktor powiedział, że mój czas dobiegł końca... 
- Nie! To nie może być prawda! - krzyknął Robert. - To musi być pomyłka! 
Usiadł na krześle i schował twarz w dłoniach. Ania również się "rozkleiła" . Przytulili się do siebie, oboje gorzko płacząc. 
- Marco, ja nie wierzę! - zawołałam. - Ty nie możesz umrzeć! Powiedz, że to nieprawda! Marco... 
- Kochanie, słoneczko moje, to prawda... - wyszeptał Marco. - Tak mi przykro, że śmierć była mi pisana w tak młodym wieku... 
Zalałam się łzami, podobnie jak Mario. Oboje przytuliliśmy się do blondyna, łkając. 
- Marco, przecież musi być jeszcze jakiś ratunek - szlochał Mario. - Ja nie chcę cię stracić, ty musisz żyć, rozumiesz? 
Robert usiadł obok Mario i przytulił się również do kumpla, popłakując. Ania dosiadła się do mnie. 
- Miałeś jechać do Berlina na leczenie - powiedziała Ania. - Marco, przecież...
- Lekarze stwierdzili, że to nic nie da - powiedział Marco. - Musimy się pożegnać... 
- Nie! Nie! To jakiś koszmar! - krzyknęłam. - Powiedz, że to wszystko nieprawda!
- Skarbie... - wyszeptał Marco i wziął moje ręce w swoje. - Ja umrę, ale nasza miłość będzie wieczna... 
- Nie umrzesz... nie wierzę... - wydukał Mario. 
- Mario - odezwał się Marco. - Zawsze byłeś wspaniałym przyjacielem... wspominaj mnie czasem... podobnie ty Robert, i ty, Aniu. 
Czułam, że zaraz serio zemdleję... to był totalny nightmare... 
- Żegnajcie - wyszeptał Marco i zamknął oczy. Przyłożyłam rękę do jego serca... już nie biło. Ustało na wieki... 
- NIEEEEEEEEEEE! - krzyknęłam histerycznym tonem, poderwałam się... 
I nagle, uświadomiłam sobie, że wcale nie jestem w szpitalu, tylko we własnej sypialni, i że to był jedynie straszny, koszmarny sen. 
Do pokoju nagle wbiegł Mario.
- Nadio, co się stało?! Miałaś zły sen? 
- Żebyś wiedział - powiedziałam, ledwo oddychając. - Musimy natychmiast jechać do szpitala! 
- Dopiero 9 rano - powiedział Mario. 
- No i co z tego?! - zawołałam. - Skoro już odpuściłeś sobie trening, to chociaż pójdź ze mną do Marco!
- Dobrze - powiedział Mario. Złapaliśmy taksówkę i dotarliśmy, gdzie trzeba. 




* 



Ten sen strasznie mnie zdenerwował. Miałam nadzieję, że ten sen nie okaże się rzeczywistością. Nawet nie chciałam o tym myśleć! 
Weszliśmy do szpitala, od razu zaczepiła nas pielęgniarka, która wczoraj nie chciała mnie wpuścić na salę.
- Witam, wy zapewne do Marco? Niestety, pojechał już do Berlina, na terapię - powiedziała. - Nie wiedzieliście, że ma tam wyjechać? 
- Miał dopiero w sobotę tam jechać! - powiedziałam.
- Wiem, ale sytuacja była taka, że lepiej było tego nie odkładać - powiedziała. - Wczoraj na szczęście w końcu odzyskał przytomność. 
- Serio? - ucieszyłam się. - Niech pani powie, w którym szpitalu jest Marco! 
- Zapewne chcesz go odwiedzić, młoda damo - powiedziała i napisała mi na karteczce adres szpitala. - Proszę bardzo. Szerokiej drogi życzę. 
- Dziękuję - powiedziałam i wyszliśmy. 
Ulżyło mi na wieść, że Marco odzyskał przytomność. Co nie znaczy, że kompletnie przestałam się denerwować. 




// mam nadzieję, że mnie nie zabijecie za te dodatkowe namieszanie z tym snem Nadii... 
20 komentarzy pod ostatnim rozdziałem, dziękuję Wam bardzo ♥ 
no to teraz tylko pozostaje czekać do meczu ! :3 


jesteś już? to zostaw komentarz! :> Danke!