Rozdział 43

Gdy dotarłam na stadion we Freiburgu, zasiadłam na trybunach razem z Cathy, która ze mną tu przyleciała. Ania do mnie zadzwoniła i powiedziała, że coś jej wypadło, i nie mogła nam towarzyszyć. No cóż. Zdarza się. 

Przyszłyśmy jeszcze przed czasem. Popijałyśmy colę i plotkowałyśmy. Opowiedziałam Cathy o tym, że Marco próbuje odciągnąć mnie od palenia. Cathy świetnie mnie zrozumiała. Ona też paliła i opowiedziała mi, że Mats zabronił jej palenia. 

Wiedziała, że chłopaki oglądali projekt o szkodliwości papierosów. 

- Cóż, kochana - westchnęła moja przyjaciółka - wygląda na to, że musimy z tym skończyć.

- Jak to? - jęknęłam. - Palę już od kilku lat...

- A twoi rodzice? Nic nie wyczuwali? - zapytała Cathy. 

- Nie, bo sami palą. Zdarzyło mi się podkradać im papierosy, potem kupowałam z kieszonkowych - odparłam. - Wiele moich znajomych w gimnazjum i liceum paliło, szybko się wciągnęłam. 

- Moja historia brzmi podobnie - odparła Cathy. - A Matsowi chyba szczerze na mnie zależy, a Marco na tobie. 

- Pewnie tak... - powiedziałam. - Patrz, wychodzą na boisko!

Drużyny wyszły na boisko. Borussia Dortmund i SC Freiburg. Wstałyśmy i uniosłyśmy żółto-czarne szaliki w górę. Pomachałyśmy do chłopaków. Jednak jedno mnie bardzo zadziwiło. Nie było Marco! 

- Hej, gdzie Marco? - powiedziałam do Cathy. - Nie ma go!

- Właśnie - powiedziała Cathy. - Ja również go nie widzę. Może trener go wypuści w drugiej połowie... 

- Możliwe - powiedziałam. - Ale jak dla mnie, Marco powinien grać w pierwszym składzie. 

- To nie ulega wątpliwościom - powiedziała Cathy. 

* 

Świetna pierwsza połowa w wykonaniu żółto-czarnych, 2:0! Liczyłam, że w drugiej połowie zobaczę mojego ukochanego na murawie. Niestety. 

Mijały minuty, dalej żadnej zmiany! 

- Trener chyba oszalał - powiedziałam wściekła do Cathy. - Marco był w świetnej formie, nie skarżył się na żadne bóle ani nic. 

- Chyba że na treningu coś w ostatniej chwili się stało - powiedziała Cathy. 

- Wypluj te słowa! - warknęłam. 

- Nie mam gdzie - roześmiała się Cathy. Ja też się uśmiechnęłam. 

W końcu mecz się skończył, więcej goli nie było. Cieszyło mnie zwycięstwo, ale zastanawiałam się, co z Marco? 

Z Cathy miałyśmy po meczu iść do hotelu i wrócić dopiero następnego dnia do Dortmundu, ale poszłyśmy pod wyjście ze stadionu. Stanęłyśmy obok autobusu BVB i czekałyśmy, aż przyjdą chłopaki. 

W końcu wyszli. Cathy pobiegła rzucić się na szyję Matsowi. Ja chciałam uściskać Marco, ale nie wyszedł z chłopakami.
- Nadia! - zawołał Mario, podbiegł do mnie i przytulił. 

- Mario! - zawołałam, i go pocałowałam w policzek. - Gdzie jest Marco? Czemu nie grał? 

Na to chłopaki popatrzyli na siebie smutnym wzrokiem, westchnęli głęboko. 

- Marco zasłabł na samym początku treningu - powiedział Lewy, obejmując mnie ramieniem. - W ogóle, jak jechaliśmy do Freiburga, nie wyglądał najlepiej. Cały blady był, nie miał nastroju. 

- Myśleliśmy, że to przejściowe, chwilowe złe samopoczucie - powiedział trener, który właśnie do nas podszedł. - W końcu zemdlał na boisku i z nosa leciała mu krew. Zawieźli go do szpitala. Jeszcze nie wiadomo, co było przyczyną. 

Byłam w szoku. Rano dobrze wyglądał, nic nie zapowiadało takiego obrotu spraw. Myślałam, że sama zaraz zemdleję. 

- Nadio, wszystko w porządku? - zaniepokoił się Jurgen. - Jeżeli chcesz, możesz wrócić autobusem z nami, ty i Cathy. Zaraz ruszamy.

- Zaraz, zaraz - powiedziałam. - A co z Marco? 

- Odwiozą go do Dortmundu - powiedział trener. - O to nie musisz się martwić, oby tylko wydobrzał. 

- Właśnie - powiedziałam łamiącym się głosem. - Oby to nie było nic poważnego! 

- Ja też, tak samo jak ty się martwię - powiedział Mario. 

- Nie dziwię się - odparł trener - jesteście z Marco jak bracia. To prawda, że każdą wolną chwilę spędzacie razem?
- Praktycznie tak - powiedział Mario. - Odkąd moi rodzice się rozwiedli, to już w ogóle... Marco jest dla mnie jak brat. No i Robert oczywiście. 

Tysiące myśli zaczęło kłębić mi się w głowie. A co, jeżeli to jakaś choroba? A jeżeli to atak serca? A jeżeli to...

Od tego nakręcania się zaczęłam płakać. Wszyscy od razu zaczęli mnie pocieszać. 

- Spokojnie, Nadia - wyszeptał poruszony Mario. - Wszystko będzie dobrze!

- A jeżeli nie? - powiedziałam płaczliwym głosem. 

- Kierowca idzie, wsiadamy! - zawołał Jurgen. - Nadio, nie płacz, z Marco powinno być wszystko dobrze. 

Z załzawionymi oczyma wsiadłam do autobusu, usiadłam razem z Mario. Cathy usiadła przed nami razem z Matsem. A Lewy naprzeciwko nas, z boku. 

Podczas powrotu do domu cały czas rozmyślałam o Marco. Dlaczego nie dawał jakiegoś znaku życia? Przecież w końcu musiał odzyskać przytomność. 

Spróbowałam się dodzwonić. Nie odbierał. Nagrałam się jedynie na pocztę głosową. 

Dojechaliśmy dosyć późno do Dortmundu, Mario i Robert, mimo zmęczenia po meczu, odprowadzili mnie do domu i obiecali przyjść następnego dnia.

Liczyłam jednak, że zobaczę jutro Marco... 

Wzięłam tabletkę na uspokojenie nerwów, wypiłam herbatę i poszłam spać. 

** 

W niedzielę rano, ledwo się obudziłam, było ok. 9 rano, a już usłyszałam dzwonek do drzwi. Chciałam, żeby to był Marco. 

Założyłam szlafrok i poczłapałam do drzwi. To zgodnie z obietnicą, Mario i Robert przyszli. Tak samo się martwili. 

- To podejrzane - powiedział Mario, wyraźnie podenerwowany. - Powinien już dać jakiś znak życia! Przecież jak go nieśli do karetki, to podrzuciłem im jego torbę i była tam jego komórka! 

- Dokładnie - stwierdził Lewy. 

- Lewy, kiedy Ania przyjedzie? - zapytałam. - Chciałabym, żeby teraz tu była... 

- Dziś wieczorem ponoć ma lot do Dortmundu - powiedział Robert. 

- Ciągle jest w rozjazdach - westchnęłam. 

- Taki zawód, no cóż - powiedział Mario. 

Poszłam zrobić herbatę, apetytu jakoś nie miałam. 

- A może on po prostu zemdlał z przemęczenia? - zasugerował Robert, gdy wróciłam. 

- Jakoś my tak samo ciężko trenujemy i mamy się dobrze - powiedział Mario. 

- Ale on może mieć słabszy organizm - powiedział Robert. - Opowiadał kiedyś, że zarzucano mu słabe warunki fizyczne parę lat temu. 

- Nie chce mi się wierzyć - westchnął Mario. - On musi wydobrzeć... a co, jeśli on...

Zaczął mu łamać się głos, był tak samo zdruzgotany. Odkąd jego rodzice się rozwiedli, i zajęli się tylko sobą, mówił, że tylko nas ma. Mnie, Marco i Lewego. Jeszcze miał innych dobrych kolegów, ale nie był z nimi tak zżyty jak z nami, opowiadał całkiem niedawno. Marco to już w ogóle był dla niego jak rodzony brat. 

- Może potrzebuje odpoczynku? - zastanawiał się Robert. - Może nie powinien grać w następną sobotę. 

- A z kim gramy? Bo zapomniałem - powiedział Mario.

- Ze Stuttgartem - powiedział Robert. - Tym razem w Dortmundzie. 

Wstałam, podeszłam do okna, zaczęłam się wpatrywać w dal. Czy zobaczę dziś Marco? Przewieźli go w końcu do Dortmundu? 

Nie chciałam myśleć, że to zasłabnięcie sygnalizowało jakąś chorobę. 

Nie, nie, nie, pomyślałam, na pewno nie. 

*

Siedzieliśmy znużeni w salonie, aż w końcu nagle usłyszeliśmy, że ktoś wchodzi do domu. To był mój ukochany! 

Pobiegłam, żeby paść mu w ramiona. 

- Marco! Co z tobą się działo?! - zawołałam i się przytuliłam mocno. - Tak szybko cię wypisali?! 

- Hej skarbie - powiedział Marco, ale dość słabym głosem, i pocałował mnie w policzek. - Odwieźli mnie dziś rano, powiedzieli, że po prostu jestem osłabiony i muszę odpocząć. 

- Nie zrobili ci żadnych badań? - zapytał Mario. 

- Zapytałem, czy nie trzeba przypadkiem zrobić badań krwi - powiedział Marco - ale lekarka powiedziała, że to niepotrzebne. 

- Bardzo dziwne - powiedział Mario. 

- Mam nadzieję, że to tylko osłabienie przez intensywne treningi - powiedział Marco. 

- My również - powiedział Mario i przytulił się do Marco. - Baliśmy się o ciebie... 

- A w ogóle, jak tam mecz? - zapytał Marco. - Wygraliście? 

- No pewnie - uśmiechnął się Lewy. - Mario bramkę strzelił. 

- Mario nasz mistrz - na bladej, zmęczonej twarzy Marco pojawił się uśmiech, który tak bardzo kochałam. 

- Skoro już Marco wrócił, to my pójdziemy? - zwrócił się do mnie Robert. 

- Jak chcecie - odparłam - ale możecie jeszcze wpaść, jak zechcecie. 

- Dla was zawsze drzwi otwarte - dodał Marco.

Mario i Lewy zatem pożegnali się z nami, kazali dla Marco odpoczywać. Mieli słuszność. 

- Chcesz coś do jedzenia? - zapytałam Marco. - Na pewno głodny jesteś.

- Właśnie nie jestem - powiedział. - Kochanie, wybacz, głowa mnie coś zaczyna boleć, pójdę się położyć...

Pocałował mnie tylko w policzek, pogłaskał po głowie i skierował swoje kroki do sypialni. Jak tam poszłam za 10 minut, już głęboko spał. 

Usiadłam zmartwiona na łóżku, patrzyłam na śpiącego Marco i zaczęłam intensywnie główkować, co się dzieje... 



// prosiłyście mnie pod ostatnim rozdziałem, żebym trochę namieszała :) 
i tak już miałam taki zamiar, mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba :3 
kto przeczytał, niech zostawi komentarz, nawet nie macie pojęcia, jak bardzo one mnie motywują do pisania ♥ z góry dziękuję! 

jestem niesamowicie dumna z BVB ♥ 5:1... coś pięknego! 
końcówka pierwszej połowy... Wam też tak serce waliło jak oszalałe? :3 

Pozdrawiam :*