Rozdział 33

W środowy poranek obudziłam się z myślą, że odwiedzę dziś Anię. Obiecałam jej przecież. A jutro lot do Polski. Dziś wieczorem czekało mnie pakowanie walizki. 
Wylegiwałam się w ciepłym łóżku. Znów się obudziłam szybciej od blondyna. Ale on też wnet otworzył oczy. 
- Skarbie, nie śpisz już? - wyszeptał i przysunął się do mnie. - Muszę się tobą nacieszyć, bo jutro wyjeżdżasz...
- I pojutrze wracam - uzupełniłam. 
- Będzie mi ciebie jednak brakowało - powiedział. Jakiś smutny miał głos. 
- Coś się stało? - zapytałam. - Smutno brzmi twój głosik... 
- Na pewno chcesz wiedzieć? - zapytał Marco.
- Tak, chcę! 
- Wczoraj coś ugryzło Mario - powiedział. 
- Komar? - zażartowałam. 
- Gorzej - stwierdził Marco. - Był zdenerwowany i bez humoru jak tylko rano przyszedł na trening. Gdy potem próbowałem z nim pogadać, nieładnie mnie spławił. Nie rozumiem tego... 
Przejęłam się. Nie chciałam, żeby byli skłóceni. Jeżeli Mario miał problemy, komu jak komu, ale dla Marco mógł się zwierzyć! 
- Dziś na treningu, mam nadzieję, pewnie wszystko się wyjaśni - powiedziałam. 
- Ja też mam taką nadzieję - powiedział. - Ech, co za życie! Czemu, jak jest fajnie, musi się wszystko zrypać?! 
- Tak już w życiu bywa - stwierdziłam. 
- Chciałbym cię zabrać w jakieś odludne miejsce, bylibyśmy tylko ja i ty... - rozmarzył się Marco. - Zero zmartwień, byśmy powyłączali telefony i cieszyli się sobą. 
- Mam też takie marzenie - powiedziałam. 
- Niech no tylko będę miał wolne - uśmiechnął się Marco promiennie. 
- Czekam z niecierpliwością - powiedziałam. 
- Ja mimo wszystko wierzę, że jeszcze będzie wszystko super... musimy się trzymać zawsze razem, pamiętaj, słoneczko. Na dobre i na złe - powiedział. 
- Chyba musimy już wstawać - powiedziałam, ale Marco mnie przytrzymał. 
- Mamy czas - wyszeptał. 
Spędziliśmy jeszcze trochę czasu w legowisku, aż w końcu trzeba było wstawać. 
Ponieważ przez te leniuchowanie uciekło nam trochę czasu, od razu po śniadaniu Marco musiał wyjść na trening, dochodziła 9 rano. 
- Chodź tu do mnie - wyszeptał i przyciągnął do siebie. - Trzymaj kciuki, żeby Mario dziś znów był tym Mario, którego znamy i kochamy! 
- Całym sercem jestem za tym - wyszeptałam. - Dziś jednak raczej nie wpadnę na wasz trening, trzeba jakieś drobne zakupy kupić na lot i mam zamiar dziś odwiedzić Anię w szpitalu. 
- Rozumiem, słoneczko - odpowiedział Marco. - Dopiero jutro lecisz, tak? To jeszcze przez dzisiejszą noc będę mógł się tobą nacieszyć... 
- Co sugerujesz? - zapytałam.
- Zobaczysz - uśmiechnął się i pocałował w policzek. - Muszę pędzić, do zobaczenia!
- Pa - odezwałam się. - I nie obijać mi się tam!
Marco uśmiechnął się tylko na te słowa i wyszedł. Zabrałam się do ogarniania kuchni, gdy skończyłam, ubrałam się i wyszłam na miasto załatwiać sprawy. 


* 

(Marco) 

Wszedłem do szatni, przywitałem się z kolegami, wśród których jednak nie było Mario.  Był jednak Robert, który już zdążył się przebrać. 
- Jak tam, Marco? - zapytał z troską.
- Jest okej... a gdzie macie Mario? - zapytałem. 
- Czy ty dnia jednego nie możesz bez niego wytrzymać? - westchnął Mats. 
- Żebyś wiedział - odparłem głośno - po wczorajszym martwię się o niego zwyczajnie i tyle. Chcę to wyjaśnić. Brakuje mi go... 
- Wyjaśni się, wyluzuj - powiedział Julian. 
- Nie ma się z kim przytulić - zaśmiał się Felipe. 
- Zero wyrozumiałości - pomyślałem z goryczą. - Szkoda słów.  
Nie miałem ochoty na żarty. Jednak kumple zrozumieli swój błąd. 
- Marco, nie obrażaj się - powiedział Mats. - Będzie dobrze, zobaczysz! - i objął mnie ramieniem. 
- Dokładnie - dodał Julian. 
- Sam bym chciał wiedzieć, co z Mario - powiedział Moritz. - Więc przestańcie nabijać się z Marco.
- A ty co, adwokat jego jesteś? - odparł Felipe. 
Moritz tylko spojrzał. Czarnoskóry obrońca BVB już nic nie mówił. 
W końcu był czas wybiec na murawę, a mojego przyjaciela dalej nie było. Co mu się stało?! 
Dobrze, że Robert mi towarzyszył. Bo Mario nie przyszedł tego dnia na trening. 


* 

Zrobiłam sobie zakupy, miałam całkiem niezły humor od rana. Pamiętałam jednak wciąż, że lecę na pogrzeb starej przyjaciółki. 
- Mogła chociaż jakiś list zostawić tylko dla mnie - pomyślałam. - Chciałabym wiedzieć, co nią tak naprawdę pokierowało... 
Z opowieści Laury, Marta była samotna, a do tego zostawił ją chłopak, w którym była zakochana do szaleństwa. W sumie wiedziałam, co to znaczy być zakochanym do szaleństwa... dzięki Marco oczywiście. 
Wsiadłam w miejski autobus i podjechałam do szpitala. Dzwoniłam do Ani, prosiła mnie o jakieś owoce. Była ich maniaczką. Nauczyła też tego samego Roberta. 
Gdy weszłam na jej salę, była zajęta czytaniem czasopisma. 
- Nadia, kochana moja, witaj - powiedziała Ania, i wymieniłyśmy całuski w policzki na przywitanie. - Jak tam? 
- Witam, witam! - odparłam. - Jest całkiem dobrze, chociaż jutro lecę na pogrzeb... 
- Pogrzeb?! - zdziwiła się Ania. - Kogo? 
- Znasz Martę? Tę moją dawną przyjaciółkę z Warszawy - powiedziałam.
- Kojarzę! - odpowiedziała. - Chyba nie powiesz mi, że...
- Tak - przerwałam jej. - Ona nie żyje. 
Ania złapała się za serce. Wyjaśniłam jej, co się stało, opowiedziałam całą historię. 
- Na litość boską, Nadio... Straszne! Ale ty nie możesz się za to obwiniać, tylko dlatego, że nie miałyście ze sobą częstych kontaktów - powiedziała stanowczym tonem. 
- Wszyscy mi to mówią dookoła - powiedziałam.
- Mają rację - powiedziała. - Ale mimo wszystko, mi też jest przykro... -  i uścisnęła moją dłoń. 
Jak dobrze było mieć taką przyjaciółkę jak Anka. Spędziłam jeszcze nieco czasu z nią, zanim wróciłam do domu. 


* 

Wieczorem zaczęłam pakować walizkę. W sumie nie musiałam dużo rzeczy zabierać. Układałam właśnie ubrania, gdy przyszedł Marco. 
- Na litość boską, całą szafę planujesz zabrać? - zaśmiał się. - A może ty chcesz mi uciec... 
- Oj Marco, Marco - pokręciłam głową. - Już w piątek tu wrócę... nie zostawię cię na długo... 
- Kochanie, ja żartowałem - powiedział. - Liczę, że gdy wrócisz, już będzie wszystko dobrze, żadnych problemów... 
- Będzie super! Postaram się zrobić te prawo jazdy - powiedziałam. - I czekam na jakieś wakacje... chciałabym choć na weekend gdzieś tylko z tobą pojechać... 
- Doczekasz się, ja ci to obiecuję - odparł Marco. 
W końcu skończyłam pakowanie i zeszliśmy z Marco na dół. Po skromnej kolacji tuliliśmy się przed telewizorem, oglądając jakieś programy sportowe. 
- Tak w ogóle... to Mario dziś nie był na treningu - powiedział smutno Marco.
- Może jest chory - powiedziałam, chcąc go pocieszyć. 
- Nie wiem... nie wiem - westchnął Marco. 
Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Pobiegłam otworzyć. To był... Mario! Od razu się domyśliłam, że na pewno chce złożyć wizytę mojemu ukochanemu. 
- Cześć, Nadia - powiedział i mnie przytulił na przywitanie. - Zastałem Marco? Muszę z nim porozmawiać. 
- Cześć! Oczywiście, wejdź - powiedziałam i go wpuściłam do środka.
- Kochanie, Mario przyszedł - zawołałam. 
Marco powoli przyszedł. Żeby im nie przeszkadzać, poszłam na górę sobie poczytać. 


* 

(Marco)

Staliśmy z Mario naprzeciwko siebie przez chwilę, choć odniosłem wrażenie, że to trwało całe wieki.
- Marco, muszę z tobą porozmawiać... - powiedział Mario. - Na pewno jesteś zły, że cię wczoraj tak niemiło traktowałem, ale przyszłem cię dziś bardzo za to przeprosić i wyjaśnić ci, dlaczego tak postępowałem. 
Nie podobało mi się to, jak mnie wczoraj spławił, ale gdy zobaczyłem jego oczy, jego błagalne spojrzenie pełne skruchy, wymiękłem. 
- Chodźmy do salonu - powiedziałem. - Chętnie posłucham. 
Usiedliśmy naprzeciwko siebie. Mario zaczął opowiadać. 
- Widzisz, w poniedziałek wieczorem rodzice przekazali mi i mojemu młodszemu bratu szokującą dla nas informację. - zaczął. - Moi rodzice się rozwodzą! Po tylu latach małżeństwa! 
Doznałem szoku. Państwo Goetze zawsze byli takim przykładnym, dobrym małżeństwem! Jak to? 
- Ojciec też wyznał, że ma nową partnerkę - dodał Mario. - Nie wyobrażam go sobie z inną kobietą, innymi dziećmi... Moja rodzina się rozpadła - powiedział łamiącym się głosem. - Dlatego wczoraj byłem taki rozdrażniony i wściekły. 
- Nie rozpadła się, tylko zmieniła - próbowałem go od razu pocieszyć. - Mario, dlaczego mi nie powiedziałeś? Mi wszystko możesz mówić, jestem twoim przyjacielem - powiedziałem. 
- Teraz sam się temu dziwię - westchnął. - Ale ja chcę, żeby wszystko zostało po staremu! 
- Współczuję ci, stary - powiedziałem ze wzruszeniem. - Wiem, że rodzina zawsze dla ciebie była szalenie ważna. 
- Bo to prawda - zgodził się Mario. - Marco, wybaczysz mi moje wczorajsze słowa? Nigdy bym się tak nie odezwał, i to do Ciebie, ale... 
Nie mogłem się gniewać. Takie coś go spotkało. Postanowiłem go wspierać, ile tylko się da. 
I cieszyłem się niezmiernie, że nie straciłem przyjaciela, że pogodziliśmy się. 
- Chodź do mnie - powiedziałem i padliśmy sobie w ramiona. - Mario, czemu nie było cię dziś na treningu? Chłopaki się też ze mnie nabijali, że dnia bez ciebie wytrzymać nie mogę. 
- Pozwoliłem sobie na wolne - wyznał. - Jak ciebie raz nie było, to ze mnie też były żarty. Nie przejmuj się. Żadni z nich nie są aż tak mocno zaprzyjaźnieni, więc nam zazdroszczą. 
- Nie przejmuję się - powiedziałem - tylko się cieszę, że się przyjaźnię z kimś takim jak ty... 
- Marco... dziękuję, że jesteś - wyszeptał Mario i schował twarz na mojej klacie. 
Pocałowałem mojego kumpla w czoło i poszedłem zobaczyć, co porabia moja dziewczyna. Zasnęła z książką w fotelu. Zapewne czytała jakieś nudziarstwo i ją to uśpiło. Wyglądała tak słodko, gdy spała!
Zrobiłem gorącą czekoladę dla poprawienia nastrojów. Mario wyznał, że teraz lepiej się czuje i że moje wsparcie zawsze mu bardzo pomaga. 
Po długich rozmowach, włączyłem TV i oglądaliśmy jakieś programy, gdy nagle spostrzegłem, że Mario usnął na siedząco! Postanowiłem go nie budzić, tylko okryłem kocem i sam poszedłem do sypialni. Miałem o 100 % lepszy nastrój niż rano. 


// następny chceta, to komentujta ;>