Rozdział 38

Do Hannoveru pojechałam z Anią i Cathy, jak prawie zawsze. Mecz zakończył się remisem 1:1. Jednak zdarzyło się coś gorszego. Kuba niefortunnie przewrócił się przy linii bocznej i nie mógł dalej grać. I zapewne przez najbliższy czas też nie będzie mógł... 
Tragedia! Tak się złożyło, że na ten mecz przyjechały również Agata z Ewą i dosiadły się do nas. Agata prawie się rozpłakała, gdy zobaczyła, że coś się stało jej mężowi. 
Podczas drogi powrotnej opowiedziałam moim przyjaciółkom o nocy w nawiedzonym domu. Nie mogły z początku uwierzyć. 
Ania, niestety, musiała w tę niedzielę wyjechać. Miała w Polsce przejść testy medyczne, które miały wykazać, czy może dalej trenować. 


* 

W niedzielny poranek obudziły mnie promienie słońca... było październikowe, babie lato. 
Ale ja mimo wszystko chciałam już prawdziwe lato. Nie cieszyła mnie myśl, że w końcu nastanie zima... 
Marco też już się obudził. Gdy spostrzegł, że nie śpię, przyciągnął mnie do siebie. 
- Kochanie, co dziś będziemy robić? - zapytałam. 
- Właśnie to - odparł i poczułam, jak nasze usta się stykają. Poczułam jego delikatne dłonie, jak masują moje ciało, od ramion, coraz niżej i niżej...
W jego oczach zauważyłam błyski. W końcu zostałam w samym stroju Ewy, podobnie jak on. W końcu daliśmy upust naszej miłości... 
Po wszystkim leżeliśmy obok siebie, jeszcze mi drżały nogi. 
- Może Robert i Mario dziś wpadną - powiedział. - Dawno nie mieliśmy takiego spotkania... 
- Nadrobi się - powiedziałam. 


* 

Niedziela zlatywała w świetnej atmosferze. Byłam zajęta robieniem pizzy, a Marco oglądaniem magazynu ligi hiszpańskiej. 
W końcu ktoś zadzwonił do drzwi. 
- To pewnie Robert i Mario - powiedział Marco i poszedł otworzyć. Jednak to nie byli oni... 
Wstawiłam pizzę do piekarnika, umyłam ręce i poszłam zobaczyć, kto to. Jak się okazało, byli to... rodzice Marco. 
- Synku, jakże dawno się nie widzieliśmy - powiedziała jego matka. - A mieszkamy zaledwie kilka dzielnic od siebie... a kto to jest? To twoja koleżanka? 
- Moja dziewczyna - powiedział Marco. - Nadia, poznaj moich rodziców. 
- Witam, Nadia Hanf jestem - powiedziałam i podałam rękę rodzicielce Marco, która przedstawiła się jako Louise Reus. 
Ojciec natomiast miał na imię Leon. Robił na mnie w miarę dobre wrażenie, czego jednak nie mogłam powiedzieć o Louise... 
- A cóż to się stało z Caroline? Byliście tacy szczęśliwi - powiedziała Louise. - Co z nią teraz się dzieje? 
- Nie byłem z nią szczęśliwy - powiedział otwarcie Marco. - Nie mam pojęcia, nie obchodzi mnie to. 
Marco mrugnął do mnie. Ani ja, ani on nie mieliśmy ochoty opowiadać całej historii związanej z Caro... 
- Pamiętam, że Caroline świetnie gotowała! - powiedziała z zachwytem Louise. - A co to? Pizza? Kochana, czy ty wiesz, że Marco nie może takich rzeczy jeść? 
- Nikt mu nie zabronił. Nie zaszkodzi mu, jeśli czasem sobie pozwoli - powiedziałam cicho. 
- Dokładnie - Marco widząc, że tracę pewność siebie, objął mnie ramieniem. - Mamo, a co się stało, że tak długo się nie kontaktowaliście? 
- Wiesz, praca, synku - powiedział Leon. - Jednak gdy Louise straciła pracę, ma o wiele więcej wolnego czasu. Przedtem tak nie było. 
- Ale ty dalej pracujesz w tej samej firmie? - zapytał Marco. 
- Tak, tak - odparł Leon. - Nadia, a skąd właściwie pochodzisz? Nazwisko masz niemieckie, ale imię polskie... 
- Mam niemieckie korzenie - odparłam - ale urodziłam się w Polsce, w Warszawie. 
- Jak długo ze sobą jesteście? - zapytała Louise.
- Około dwóch miesięcy - powiedziałam. 
- I my nic nie wiemy, widzisz, Leon? Nie mieliśmy pojęcia, co z naszym synem się dzieje... wszystko przez tę pracę - westchnęła ciężko Louise.
- Mamo, dorosły jestem, nie musicie mnie pilnować... - zareagował ostro Marco. 
- Ojoj! Dopiero 23 lata skończyłeś - przerwała mu Louise władczym gestem. - Nadio, a Ty ile masz lat? 
- 19 - odparłam. 
Coraz mniej podobało mi się zachowanie Louise. Była bardzo wścibska. 
Wreszcie pizza się upiekła. Nakryłam do stołu, nałożyłam wszystkim po kawałku. 
- Nadia, jak zwykle super - uśmiechnął się Marco. - Potrafisz gotować i piec. 
- Ha, mam ukończony kurs gastronomiczny - odparłam. - Więc trochę się znam. 
- Popieram Marco, świetna pizza - pochwalił mnie Leon. 
Natomiast Louise była innego zdania. Jadła, ale wytknęła mi raz błąd. 
- Kochana, nie uważasz, że dodałaś za mało soli? - zapytała. 
- Nie, nie uważam... - odparłam.
- Mamo, przestań - przerwał Marco - nie rób Nadii przykrości. 
- Jak ktoś robi błąd, to mu go wytykam, żeby mógł nad nim popracować - odparła. - Przemilczanie jest złym pomysłem. Prawda, Leon? 
- Louise, skarbie, nie przesadzaj - powiedział tylko. 
Kobieta już nic nie mówiła na ten temat. Jednakże zaraz zaczęła drążyć inny.
- Naprawdę Marco nie wiesz, co się dzieje z Caroline? Jak to się stało, że zerwaliście? A jak... 
- Mamo, przeginasz - odparł Marco. - To moja sprawa. Caro to temat zamknięty. Teraz jestem z Nadią i jestem z nią szczęśliwy. 
- No dobrze, dobrze - zreflektowała się Louise, wycierając serwetką usta. - Słyszałam, że wczoraj zremisowaliście 1:1. Coś z twoją formą nie tak? 
- Zdarza się - odparłam. - Za tydzień na pewno wygrają. Taki jest futbol. 
- Nadia dobrze mówi - odparł Marco. - Ze mną jest wszystko ok. 
Louise, widząc, że Marco mnie zdecydowanie broni, odpuściła sobie. Leon był niby w porządku, ale... Tego dnia miałam bluzkę z dekoltem. Nie wiem czy to była prawda, czy jedynie moje przypuszczenie, ale czułam, że co i rusz jego wzrok tam ląduje. Poczułam się skrępowana. Uratował mnie dzwonek do drzwi, pobiegłam otworzyć. 


* 

To Mario i Robert przyszli, zgodnie z obietnicą. Przywitali mnie buziaczkiem i chcieli wejść, ale się zorientowali, że są u nas goście. 
- Kto to was odwiedził? - zapytał Mario. 
- Rodzice Marco - odparłam. Właściwie westchnęłam ze smutkiem. 
- Oj, to może my później wpadniemy, czy kiedy indziej - powiedział Robert. - To twoi przyszli teściowie, więc zrób na nich dobre wrażenie!
- Dokładnie - dodał Mario. - To my lecimy, pa!
- Cześć - odparłam i zamknęłam drzwi. 
Dobre wrażenie! Na Louise ciężko było zrobić pozytywne wrażenie... 
Leon i Louise zaczęli "zwiedzać" mieszkanie. Marco i ja podreptaliśmy za nimi. Louise bezceremonialnie otworzyła naszą sypialnię. 
- To wy śpicie razem?! - oburzyła się. - A nawet zaręczeni nie jesteście!
- Mamo, staroświecka jesteś - stwierdził Marco. 
- Louise, przystopuj - powiedział Leon. - To normalne przecież. 
- Normalne? A jeżeli zaraz nasz syn zostanie ojcem? - wypaliła Louise. 
- To pani zostanie babcią - powiedziałam ze śmiechem, chcąc nieco rozluźnić atmosferę. 
- On jest za młody - stwierdziła Louise. - Całe życie ma przed sobą. 
Pierwszy raz mnie widziała Louise, a już taka była niemiła. Zarozumiała nieco była. Dowiedziałam się, że była szefową jakiejś kancelarii, była niesamowicie zapracowana. Ale teraz, gdy straciła stanowisko, obawiałam się, że może tu częściej wpadać. 
W końcu rodzice Marco postanowili się z nami pożegnać. Marco wyszedł odprowadzić rodziców do furtki, a ja specjalnie zaczaiłam się pod drzwiami, chcąc sprawdzić, czy Louise nie zacznie mnie obgadywać. 
Nie myliłam się! 
- Wpadnij kiedy w tygodniu na obiadek, u mnie to prawdziwe jedzenie, nie to, czym cię karmi ta Nadia - powiedziała, ze szczególną pogardą wypowiadając moje imię. - Od początku mi się nie spodobała! Zastanów się nad tym związkiem. 
- Nie znasz jej, a już ją oceniasz - powiedział Marco. - Poznaj ją lepiej, nie wysuwaj jakichś pochopnych wniosków. 
- Ja mam czuja do ludzi - odparła z przekonaniem. - Wiem, co mówię. 
- Louise, Nadia to fajna dziewczyna, pasują do siebie z Marco - odparł Leon. - Nie bądź taka surowa. 
- Dzięki tato - powiedział Marco. 
W końcu wszedł do domu. Siedziałam smutna na kanapie, było mi przykro z powodu matki Marco. Spodziewałam się, że jak już ją spotkam, to będziemy się dogadywać. Marco raczej nie opowiadał mi o niej, nigdy nie wspominał, że ma taką surową matkę. 
A dziś niespodziewanie miałam okazję się przekonać... 
- Nadia, kochanie, coś taka smutna? - zapytał mnie Marco z czułością. Wziął mnie na kolana i zaczął głaskać po włosach... 
- A jak myślisz? Twoja mamusia mnie nie polubiła - warknęłam. - Sam słyszałeś, jak mnie krytykowała. Boję się, że przez nią... 
- ... się rozstaniemy? - dokończył Marco. - Nie ma opcji, kochanie! Niech nawet zerwie ze mną kontakty. Ona zawsze się wtrącała za bardzo w moje sprawy. Ona była przeciwna, żebym uczył się w nogę grać. Pragnęła, żebym skończył studia prawnicze... to dzięki tacie jestem piłkarzem. - wyznał. 
- Nigdy o tym nie mówiłeś - wyszeptałam. - Ale jeżeli ona ciebie nakręci przeciwko mnie... 
- Ona ma tyle do gadania, co Żyd na gestapo - powiedział z przekonaniem. 
- O ty nazisto - zaśmiałam się. 
- Lewy tak czasami mówi - zaśmiał się Marco. - Ale nie ma w tym jakiejś jego nienawiści do Żydów. Ja też nic do nich nie mam. 
- I dobrze - powiedziałam - a pewnie Louise woli Caro, bo ona jest Niemką... 
- Żeby ona wiedziała... - westchnął Marco. - A ja wolę ciebie i kocham tylko ciebie... nic tego nie zmieni. 
Spuściłam tylko wzrok w podłogę. Marco wziął moją twarz w swoje dłonie. 
- Słoneczko, nie myśl już o tym - wyszeptał. - Skupmy się tylko na nas... 
I nagle poczułam usta Marco na swoich, i jego namiętny pocałunek. Zarzuciłam mu ręce na szyję i oboje na moment zapomnieliśmy o bożym świecie. 
Po tym momencie, przypomniał mi się fakt, iż miałam po powrocie z Polski zdawać prawo jazdy. Powiedziałam o tym mojemu ukochanemu. 
- Skarbie, jutro pójdziesz do ośrodka i się dowiesz wszystkiego - powiedział. - Nie musisz żebrać od matki, sam ci te prawko zafunduję. 
- A jak Lou się dowie? Powie, że jestem z tobą tylko dla pieniędzy - westchnęłam.
- Nie musi wiedzieć - odparł - poza tym, kiedyś ci mówiłem... ty mi dajesz więcej niż ja tobie. Radość życia jest ważniejsza od pieniędzy... 
Zamknęłam mu usta pocałunkiem. Nie protestował. 



// oglądałyście dziś mecz? 
jeśli o mnie chodzi... nie mogę dalej uwierzyć w porażkę -.- 
no ale cóż. dumni po zwycięstwie, wierni po porażce :) 
swoją drogą, dziękuję Wam za wszystkie komentarze ♥ 
co do tego rozdziału, jeżeli już tu jesteś, to skomentuj, z góry dziękuję :D 
miłego wieczoru :*