Rozdział 71

Pobyt na Malediwach był wręcz cudowny. A najpiękniejszym momentem były z pewnością oświadczyny mojego ukochanego, które bez wahania przyjęłam. 

Jednakże zbliżał się dzień powrotu do Dortmundu. Marco zaczął tęsknić za Mario. Przedwczoraj odbyli ze sobą długą rozmowę przez telefon. Jednakże wczoraj w ogóle nie zadzwonił... 

Dziś o 12 czekał nas samolot do Niemiec. Zatem mieliśmy jeszcze nieco czasu dla siebie, wstaliśmy o ósmej miejscowego czasu. Szybko spakowaliśmy manatki i poszliśmy na plażę. 

- Ale szybko zleciało... - powiedział Marco. 

- No cóż - powiedziałam - ale pomyśl, spotkasz się teraz z Mario, i Lewym... 

- Mario wczoraj nie zadzwonił - przypomniał Marco. 

- Może zajęty był - uspokoiłam go - więc nie nakręcaj się, na litość boską! 

- No dobrze, dobrze - powiedział Marco.

Rozłożyliśmy ręczniki na plaży. Piasek był niesamowicie gorący, bez klapek ani rusz. 

Położyłam się wygodnie, poczułam, jak słońce pieści moje plecy swoimi gorącymi promieniami. Poderwałam się i wyciągnęłam krem z odpowiednimi filtrami. Nie chciałam wyglądać jak skwarka. Wysmarowałam się, tylko pleców już nie mogłam.

- Posmaruj mi plecy, skarbie - poprosiłam Marco. 

- Z chęcią - powiedział, i poczułam jego dłonie na moich plecach. Delikatnie wmasowywał emulsję w moją skórę. O siebie też zadbał, żeby go słońce nie usmażyło. Gdy skończył, rozstawił parawan, który tu nabyliśmy, i położyliśmy się obok siebie. Mimo że to był jeszcze poranek, było już nieco ludzi na plaży i niezły upał. Nie to co w Europie, mroźna zima. 

- Skarbie... - wyszeptał Marco.

- Tak? 

- Chętnie bym się przyspawał do Ciebie - powiedział i mnie przyciągnął do siebie. Zaczął składać pocałunki na mojej szyi, a po chwili poczułam jego usta na swoich. Nasze języki się zetknęły. Marco pociągnął mnie na siebie i poczułam, jak gładzi moje ciało, jak dobrze, że osłaniał nas parawan... 

Ale w końcu musieliśmy się zwijać i iść na lotnisko. Przypomniałam Marco, żeby zabrał nasze kurtki do samolotu, w końcu w Dortmundzie to będzie kompletnie inna pogoda niż na Malediwach... 

Nie spóźniliśmy się, walizki poszły do samolotowego bagażnika, my natomiast zajęliśmy nasze miejsca w samolocie i wkrótce uniósł się on w górę. Wracaliśmy do Europy... 

* 

Lot przebiegał spokojnie. Do czasu. 

- Proszę zapiąć pasy - usłyszeliśmy stewardessę mówiącą przez mikrofon - wchodzimy w turbulencje! 

Faktycznie, samolotem zaczęło niesamowicie trząść. Ludzie zaczęli panikować. 

Samolot leciał w dół, wszystko zaczęło się trząść i rozwalać w środku. Zaczęłam również panikować że zaraz się rozbijemy, Marco także pobladł. 

- To nasz koniec? - wyszeptałam. 

- Nadio, kochanie, spokojnie... - szeptał blondyn. Ścisnął mnie za rękę. 

Było jak w sokowirówce. Jednakże... w końcu jakoś udało się wszystko opanować, samolot wrócił do normalnego lotu. Uff! 

- A już się tak przestraszyłam - powiedziałam poruszona - nie ma to jak samolot! 

- A pomyśl, ile byś autem jechała na Malediwy... - uśmiechnął się Marco.

- Jakbyś mnie Ty wiózł, mogłabym miesiąc jechać... - odparłam i się czule do niego przytuliłam. 

Następne godziny lotu przebiegały spokojnie, i około 19 stewardessa obwieściła, że lądujemy za moment w Dortmundzie. Tak też zaraz się stało, ubraliśmy się ciepło i wkrótce wyszliśmy z samolotu, odebraliśmy nasze bagaże, i taryfą wróciliśmy do domu. 

- Ale jestem zmęczona - powiedziałam, i rzuciłam się na sofę w salonie. 

- Ja też - odparł Marco - ale teraz idę do Mario. 

- Tak od razu? - zdziwiłam się nieco.

- Chyba mnie puścisz, co? - odparł Marco.

- Na miłość nic nie poradzę - powiedziałam i się roześmiałam. Marco również rozśmieszyły moje słowa i wyszedł do swojego przyjaciela. 

Wiedziałam również, że parę dni temu Lewy wyjechał z Anką do Paryża. Udało się jej przekonać ukochanego. Miałam nadzieję, że dobrze się bawią. 

* 

(Marco) 

Tęskniłem za Mario, miałem nadzieję spotkać go w dobrym humorze, pogadać z nim, pośmiać się trochę. 

Zadzwoniłem do jego drzwi, ale nikt nie otwierał. 

- Mario! Otwórz - krzyknąłem. 

Usłyszałem, że jest ktoś w domu, bo doszedł do mnie dźwięk, jakby się ktoś przewrócił... Wyciągnąłem pęk swoich kluczy z kieszeni, wśród nich był klucz do domu Mario. On również miał klucz do mojego domu...

Nie zastanawiając się, otworzyłem drzwi i wszedłem do środka. 

Ale to, co zobaczyłem w salonie, sprawiło, że padłem gradem... 

Mario leżał na podłodze, przed chwilą musiał się przewrócić, wokół leżało mnóstwo butelek po alkoholu. Musiał być kompletnie pijany. 

- Mario, co jest? - wydukałem. Uklęknąłem przy nim, Mario na szczęście oddychał, otworzył też oczy, ale ledwo co kontaktował. 

- Mario, wróciłem - powiedziałem i przytuliłem się do zwłok. - Co się stało?! Jesteś totalnie pijany! 

- Marco... pomóż mi wstać... - wydukał Mario w końcu. 

Naturalnie pomogłem mu dojść do kanapy. Usiadłem obok niego, prosząc, by mi powiedział, co się wydarzyło... 

- Gdzie w ogóle jest Ella? - zapytałem - już wyjechała? 

Na te pytanie... Mario wybuchł płaczem. O co tu chodzi?! 

- Ona nie żyje... - wyszeptał - wpadła pod samochód wczoraj... zmarła w karetce... 

Zatkało mnie. Ella zginęła?! 

- Marco! Ja dopiero ją poznawałem - szlochał Mario - dlaczego to się stało?! Zobacz, już myślałem nad tym, żeby do niej dołączyć... Może to faktycznie najlepsze wyjście...

Wziął do ręki żyletkę leżącą na stoliku. Przyłożył ją do ręki. Przestraszyłem się, że mówi prawdę i wyrwałem mu ją. 

- Nie! Mario, ja ci nie pozwolę - powiedziałem. 

Mario nic na to nie odpowiedział. Ja natomiast pobiegłem do kuchni schować gdzieś głęboko wszystkie noże. Chociaż już wiedziałem, że dzisiejszą noc spędzam u Mario. 

Usiadłem obok niego znowu, Mario miał oczy całe zaczerwienione. 

- Marco... - powiedział cicho.

- Tak? 

- Jakbyś dziś nie wrócił, to... 

- Spokojnie - wyszeptałem - dziś nocuję u Ciebie, nie zostawię Cię w takim stanie, nie ma mowy! 

Przytuliłem Mario, próbując pocieszyć, jak tylko się da. Wiedziałem, że nie będzie to łatwe. Stracić taką osobę... Zwłaszcza, że Mario był nad wyraz uczuciowy. 

Stało się to wczoraj, więc ból był bardzo świeży... 

Powiadomiłem telefonicznie ukochaną, co się stało i że zostaję u Mario na noc. 

Mój przyjaciel oczywiście nie zmrużył oka przez całą noc, tylko płakał w moich ramionach. 

// wybaczcie, że znów takim ścierwem Was raczę, ale jestem w nie najlepszym stanie psychicznym -.- 

oglądałyście wczoraj mecz? Lewy mistrz <3 Jestem dumna z moich pszczółek! :3 
i nareszcie po egzaminach... uff... 


+ jutro postaram się dodać coś na bvbstory.blogspot.com 


Jesteś już? To zostaw komentarz! Dzięki!

Pozdrawiam, Sylwia