Rozdział 63

(Marco)


Ten furiat Felipe wziął nóż i się z nim na mnie rzucił!
Mało co nie wbił mi go w brzuch... całe szczęście, mój ukochany przyjaciel Mario w porę mnie odciągnął na bok! 
- Chłopaki, spadamy! - krzyknął Robert. 
Wybiegliśmy jak najprędzej z mieszkania Felipe. On wybiegł za nami, ale ponieważ był nieco podpity (widać było po oczach!) , wywrócił się na schodkach! 
Aż się roześmialiśmy. Szkoda, że sobie szczęki nie wybił.
- No i czego cieszycie te pedalskie ryje?! Wypierdalać stąd! - krzyknął. - Reus, ta twoja suczka może się z życiem już pożegnać! 
- A tylko jej tkniesz - krzyknąłem - policja się już niedługo tobą zajmie, zboczeńcu! 
Felipe się jakoś pozbierał i poszedł do domu, z furią trzaskając drzwiami. 
Staliśmy przy aucie, byłem nieco roztrzęsiony. Felipe chciał mnie potraktować nożem... To był jakiś wariat. I niezły aktor... miał dobrą opinię w Dortmundzie, na którą w ogóle nie zasłużył. Żeby wszyscy wiedzieli... 
Trząsłem się jak galareta, Mario widząc to przytulił mnie do siebie i próbował nieco uspokoić. Robert dołączył do nas. 
I znów ukazała się naszym oczom ta przebrzydła postać Felipe. Trzymał miotłę w ręku! Nawet nie zauważyłem, kiedy wyszedł z domu. 
- A wy idźcie te pedalskie akty miłosne u siebie uprawiać, a nie przed moim domem - krzyknął. - Odjeżdżajcie stąd tym złomem! 
Sąsiadka wychodząca z sąsiedniego domu aż spojrzała zdziwiona. Felipe od razu się uspokoił i pobiegł do domu, jakby nic się nie stało. 
Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy do dziewczyn. Zacząłem bać się o Nadię. Wprawdzie nie miałem jeszcze treningów, ale niedługo już powinny się zacząć i Nadia znów będzie sama w domu część dnia... Miałem nadzieję, że policja zamknie tego sukinsyna... 




*



Ze łzami w oczach wszystko opowiedziałam Ani. Bardzo się tym przejęła. Specjalnie dla mnie poszła do apteki i kupiła "tabletki po" żebym przypadkiem nie urodziła czarnego dziecka. 
Przyjechali chłopaki. Z ich min zauważyłam, że nic dobrego się nie wydarzyło. 
- Już dziś powinni radiowozem tam podjechać i go zgarnąć - powiedział ponurym głosem Mario. - I tych jego koleżków. 
- Nie ma to jak policja - powiedziała ironicznie Ania - zawsze znajdą ważniejsze sprawy... 
- Ja się serio boję - powiedziałam drżącym głosem - a jak oni mają gdzieś jeszcze jakichś swoich koleżków? A co, jak... 
- Nie ty powinnaś się bać i czuć się winna - powiedział zdecydowanym głosem Robert. - Nie ma tu twojej winy! 
- Robert ma rację - wtórował mu Mario - sprawa już jest na policji, muszą się tym ostatecznie zająć, no muszą! 
- A po co wy właściwie tam się zapuszczaliście? - zapytała Ania. 
- Musiałem sukinsynowi powiedzieć parę słów prosto w twarz - powiedział Marco. 
- A co, jakby ci krzywdę zrobił? Wiesz, jaki on jest - powiedziałam. 
- Póki żyję, nikt go nie skrzywdzi - powiedział Mario i objął ramieniem mojego faceta. 
- Z wzajemnością - uśmiechnął się lekko Marco. 
Chłopaki zawsze potrafili pocieszyć. W ich, no i Ani towarzystwie, czułam się bezpiecznie. 
Marco usiadł obok mnie, wtuliłam się w niego. Próbowałam wierzyć, że jeszcze wszystko się ułoży... chociaż było to niesamowicie trudne... 





* 



Po dniu spędzonym z przyjaciółmi, nadeszła pora snu. Leżałam już w łóżku, gryzłam kołdrę nerwowo. Znów mnie dopadły czarne myśli. 
Marco jeszcze się kąpał, niebawem dołączył do mnie. Leżałam na boku, on mnie zaczął przyciągać do siebie. 
- Marco... - wyszeptałam. 
- Tak, kochanie? 
- Po tym wszystkim na pewno wiesz, że długi czas nie będę chciała... 
- Tak, wiem - przerwał mi - doskonale cię rozumiem, nie mam zamiaru cię namawiać... Chciałem tylko cię przytulić. 
- Kocham cię, wiesz? - wyszeptałam. - Kiedy przy tobie jestem, czuję się w stu procentach bezpieczna. 
- Przy mnie nikt ci krzywdy nie zrobi - wyszeptał i pocałował mnie mocno w usta. - Wszystko się ułoży, zobaczysz... 
- Trauma zawsze zostanie... - wyszeptałam. - Tak prędko się nie pozbieram... 
- Będziemy cię wspierać jak tylko możemy - powiedział Marco - będzie dobrze... 
- Oby - wyszeptałam i już nic więcej nie mówiłam, tylko wtuliłam się w Marco jak tylko mogłam. Zasypiałam, czując jego delikatne dłonie głaskające moje plecy... 






* 




NASTĘPNY DZIEŃ (PONIEDZIAŁEK) 



Obudziłam się, dalej w ramionach Marco. A on wciąż słodko spał. Jeszcze nie musiał trenować, ponoć w tym tygodniu klubowi lekarze mieli jeszcze zrobić mu pewne badania i zdecydować, czy może wznowić treningi. Miałam nadzieję, że szybko wróci do gry, bo na pewno brakowało go drużynie żółto-czarnych. 
A ja zaczęłam rozważać pójście do jakiegoś psychologa. Żeby jakoś pozbierać się po tym koszmarze... 
Miałam nadzieję, że Felipe dziś wyląduje w areszcie śledczym. 
Wyślizgnęłam się z ramion Marco, chciałam pójść i zrobić śniadanie dla nas. Ale wtedy on się obudził.
- A ty gdzie mi uciekasz? - zapytał. 
- Na śniadanko - odparłam - tylko trochę się dziwię, że jeszcze głód odczuwam... wiele dziewczyn nic by nie tknęło... 
- Dzielna ty moja, chodź do mnie - Marco pociągnął mnie na łóżko z powrotem i przytulił mocno. - Przy mnie prędko do siebie dojdziesz! 
- Nie wiem - westchnęłam - długo jeszcze będzie się to za mną ciągnęło... wczoraj widziałeś, miałam totalną załamkę... mało co nie wstrzyknęłam sobie amfetaminy. 
- Nie przypominaj - westchnął smutno Marco - dobrze, że w porę ci ją wyrwałem! Obiecaj, że więcej nie będziesz próbować! 
- Obiecuję - wyszeptałam i pocałowałam go w policzek. 
- No i dobrze - uśmiechnął się. 
Poszłam do łazienki się ogarnąć, na ciele dalej miałam sińce, które zakrywałam szczelnie piżamą. Przypominały mi ten koszmar, nie chciałam ich widzieć. Szybko się umyłam, uczesałam, ubrałam się w brązowe dżinsy, koszulkę z nadrukiem zespołu Metallica, i zeszłam na dół. 
- Odwiedzasz dziś chłopaków na treningu? - zapytałam. 
- No pewnie - odparł - może pójdziesz ze mną? 
- A chętnie - odparłam - ale nie z pustym żołądkiem! 
Zrobiłam owsiankę na śniadanie, plus tosty z salami. Popijaliśmy wszystko ukochaną zieloną herbatą. 
Znałam się trochę na gotowaniu, gdyż podczas liceum odbyłam kurs gastronomiczny. Miałam też zaliczony kurs na sprzedawcę. Dzięki temu miałam pracę w Dortmundzie, którą niestety straciłam, i to już dawno... 
Po śniadaniu Marco nie chciał czekać, od razu się ubraliśmy i ruszyliśmy do klubu. 





* 



Już chłopaki mieli pół godziny treningu za sobą, gdy dotarliśmy. Mario gdy nas zobaczył, od razu zostawił wszystko i podbiegł do nas. 
- Marco! - krzyknął i z rozpędu skoczył mu na szyję. 
- Mario! - krzyknął Marco, z wyraźną radością w głosie, i pocałował kumpla w policzek na przywitanie. Oni zawsze się tak witali, jakby ze sto lat się nie widzieli... Ale to tylko świadczyło o ich silnej przyjaźni.
Robert również podbiegł, przywitał się z nami, aż w końcu Klopp się zdenerwował. 
- Mario, Robert, rozumiem, że dziś robicie za święte krowy?! - krzyknął.
- Już idziemy - krzyknął Robert. 
- Patrzcie na Felipe, jak ciężko pracuje, a wy co? - odparł. 
Mario i Robert posłusznie pobiegli. Wymieniliśmy spojrzenia z Marco.
- On jeszcze nie wie... - westchnęłam. 
- Jeszcze zdąży zmienić o nim zdanie, zobaczysz - odparł Marco. 
Okazało się, że może to nastąpić naprawdę niebawem! 
Chłopaki wykonywali różne ćwiczenia, a ja z Marco stałam obok trenera, który snuł opowieści o swojej piłkarskiej karierze. Ciągle musiał przerywać, żeby kogoś przywrócić do porządku. 
Nagle na boisku pojawiło się dwóch policjantów. Marco nie potrafił ukryć uśmiechu, aż Klopp na niego dziwnie spojrzał. Ja też się domyśliłam, po co tu przyszli. 
- Zastaliśmy pana Felipe Santanę? - zapytał jeden z nich. 
- Tak, to ja, a o co chodzi? - zapytał czarnoskóry obrońca Borussii. 
- Jest pan aresztowany! - oświadczył policjant. - Jest pan podejrzany o pobicie i gwałt na młodej kobiecie. 
Wszyscy naturalnie się zbiegli z boiska, gdy przyszli policjanci. I wszystkim po prostu opadły szczęki... Kloppowi mało co oczy nie wyszły z orbit. 
- O, to chyba pani składała wczoraj doniesienie? - nagle jeden z tych policjantów spostrzegł mnie i zadał mi to pytanie. Cała się zaczerwieniłam. Po co on to powiedział?! Wszyscy zaczęli się na mnie patrzeć... 
- Tak - powiedziałam cicho. 
- Felipe! - krzyknął Mats - Ty... ty zgwałciłeś i pobiłeś Nadię?! No... nie wierzę! 
- Pana koledzy już zostali aresztowani - odparł policjant - panowie Scheidt, Graffe i Berg... 
- Ja nic nie zrobiłem! Nic nie wiem - krzyknął Felipe i puścił się boiskiem. 
Daleko nie nabiegł. Dorwali go i skuli w kajdanki, pokrzykując, że wyjaśnią wszystko na komisariacie. 
Wszyscy byli w szoku. A ja czułam taką ulgę, że są już aresztowani. Lekarz policyjny potwierdził gwałt, zrobiona została obdukcja. Oni musieli odsiedzieć swoje, odpowiedzieć przed sądem! 
- Nadio... - wydukał Moritz - on ci krzywdę zrobił?! Felipe?! W życiu bym się nie spodziewał, że do czegoś takiego jest zdolny! Co za skurwysyn! 
- Moritz, uważaj na słownictwo! - zwrócił mu uwagę trener. - Jestem w szoku... nie wierzę! Muszę iść wypić herbatę, macie chwilę przerwy. 
I poszedł, kręcąc głową z niedowierzaniem. 
Julian spojrzał na mnie wściekłym spojrzeniem. 
- Wszystko sobie wymyśliłaś pewnie, bo go nie lubisz i chcesz go upokorzyć, tak? - zapytał złośliwie. 
- Całe ciało ma dziewczyna w siniakach, dalej twierdzisz, że Felipe nic nie zrobił?! - odparł Marco. - Jesteś po prostu żałosny! 
- Pewnie sam ją tłuczesz - zaśmiał się głupio Julian. 
- Julian, skończ! - krzyknął Marcel - zero taktu! Boże... 
- Przestańcie o tym mówić, ja chcę o tym zapomnieć - jęknęłam. - Marco, chyba już pójdę do domu... ale jeśli ty chcesz, to zostań jeszcze z chłopakami. 
- No dobrze, ale niedługo też wrócę - powiedział i pocałował mnie w policzek. Julian dyskutował z Marcelem i Matsem, którzy chcieli powiedzieć mu coś do słuchu. 





* 



Wzięłam proszki na uspokojenie, piłam gorącą herbatę. Mimo że czułam ulgę po aresztowaniu Felipe, dalej czułam niepokój... Julian mnie zdenerwował tym swoim podejściem. Za wszelką cenę bronił tego debila. 
Otuliłam się kocykiem, postanowiłam zdrzemnąć się na kanapie w salonie. 
Długo nie pospałam, maksymalnie piętnaście minut... obudziło mnie walenie do drzwi. I to jakie intensywne. Czyżby to Marco tak stukał? 
Przekonałam się jednak za moment, że to nie on... 
- Otwieraj, suko, wiem że tam jesteś - krzyczał jakiś obcy typ... 





// no i kolejny rozdział oddaję w Wasze ręce :3 
dla mnie taki sobie. ale mam nadzieję, że Wam się podoba ;3 


pragnę też nadmienić, że jestem niesamowicie dumna z BVB! ♥
wtorkowy mecz zapamiętam na długo ;) emocje bezcenne :3 
nie no, kocham ich <3 


A tu macie naszych kochanych Mario i Marco : 

i główna bohaterka, Nadia! ^^ 

JESTEŚ JUŻ? TO SKOMENTUJ!
Z GÓRY DZIĘKUJĘ! POZDRAWIAM! :3