Rozdział 67

(Marco) 


Z oczu mojego przyjaciela wyzierał smutek i żal, aż i mnie cisnęły się łzy do oczu. Bardzo, ale to bardzo mu współczułem. Wiadomo było, że jego prawdziwa matka żyje, ale co z ojcem? 
- Mario, a co z twoim ojcem? - zapytałem. - Wiesz coś na jego temat? 
- Zginął, zanim się urodziłem - powiedział. - Marco, ja już nikogo nie mam! Wszyscy gdzieś powyjeżdżali, myślałem, że jednak mam rodziców na miejscu... ale to nie jest moja rodzina - mówił przejęty - oszukiwali mnie tyle czasu! Nie chcę ich widzieć! 
Mario był straszliwie zdołowany. Mnie też zrobiło się przykro, zacząłem przeżywać całą sytuację razem z nim. Musiało to być straszne, dowiedzieć się po 20 latach, że jest się adoptowanym... 
Mój przyjaciel poszedł na chwilę do kuchni, a ja zadzwoniłem do Nadii, żeby jej oznajmić, że zostaję u Mario na noc. Nie chciałem go zostawiać w takim stanie samego. Wyjaśniłem krótko, o co chodzi, i życzyłem jej dobrej nocy. Nadia mnie zrozumiała, cieszyło mnie to. 
Mario wrócił, z flaszką, sokiem pomarańczowym i dwoma plastikowymi kubkami. Boże! Jutro trening przecież... 
- Marco, napij się ze mną - powiedział cicho - chcę zapomnieć... 
- Pamiętasz, że mamy jutro trening? - zapytałem. 
- Pamiętam - warknął - ale trening to najmniejszy problem! 
Zrobił drinki, ostatecznie dałem się namówić. Za dużo nie wypiłem, ale Mario już tak. Po kilku drinkach, zaczął pić wódkę prosto z butelki. Teraz to musiałem zareagować. 
- Mario, na litość boską, nie pij już - poprosiłem. 
- Okej, jak tak bardzo błagasz - mruknął i odstawił butelkę. Ale czuć było z jego ust zapach alkoholu. - Ale proszę cię, zostań ze mną na noc! Potrzebuję cię... 
- Miałem taki zamiar, nie zostawię cię samego w takim stanie - oznajmiłem - zawsze przecież możesz na mnie liczyć! Mario... 
- Ty jesteś dla mnie jak rodzony brat - uśmiechnął się lekko - to już z Felixem takich stosunków nie mam! Zresztą... on nie jest moim bratem - powiedział smutno. - Nawet gdy myślałem, że jesteśmy, nie mieliśmy świetnych stosunków... 
- Nie rozpamiętuj już - wyszeptałem i go objąłem ramieniem. - Postaraj się wyciszyć... 
- Myślisz, że to tak łatwo? - jęknął. 
- Na pewno nie, ale spróbuj - prosiłem cicho. 
Już nie rozmawialiśmy, tylko Mario jeszcze wylał nieco łez na moją koszulkę. Starałem się go pocieszyć z całych sił. Dopiero w środku nocy zasnął, opierając głowę na mojej klatce piersiowej. Ucieszyłem się, teraz potrzebował snu i wyciszenia. 




* 



(Marco) 



Obudziłem się ok. 07:30. Cholera! Trening za pół godziny! Obudziłem szybko Mario. Oczy miał podkrążone, było w nich też widać rozgoryczenie. 
- Co jest? - wymamrotał. 
- Zbieraj się, trening za pół godziny - odparłem. 
- Nigdzie nie idę - warknął - nie jestem w stanie. 
- Ale trener się wkurzy, zwłaszcza, że dziś mecz - odparłem - Mario, będzie dobrze! Będę cały czas przy tobie! 
- A niech się wkurza - mruknął. 
- Jak pójdziesz i czymś się zajmiesz, to będzie ci lepiej, uwierz - próbowałem go przekonać. 
- Taa... - mruknął Mario. 
Wyciągnąłem rękę do niego, żeby się wreszcie podniósł z kanapy. W końcu to zrobił, pożyczył mi swoją zapasową torbę oraz odpowiedni strój na trening, żebym już nie musiał biec do siebie. 
Na szczęście, dotarliśmy w porę. W szatni byli już nasi koledzy i się przygotowywali do treningu. 




* 




Cóż, tej nocy zabrakło Marco u mojego boku. Ale mieliśmy zobaczyć się po meczu, który zapewne skończy się zwycięstwem żółto-czarnych. Miałam zamiar iść, razem z dziewczynami. 
Ogarnęłam się, zjadłam śniadanie i nieco posprzątałam dom, a później przysiadłam na sofie i zaczęłam rozmyślać o tym, co spotkało Mario... 
Marco mi streścił wczoraj przez telefon, co się wydarzyło. Okazało się, że Mario jest adoptowany. Bardzo to przeżył. Dowiedziałam się jeszcze, że jego prawdziwa matka mieszka w USA, w Memphis. Zastanawiałam się, czy Mario nawiąże z nią kontakt. 
Współczułam Mario, bardzo mu współczułam... 
Miałam również nadzieję, że w miarę szybko dojdzie do siebie. 
Borussii zostały jeszcze 3 mecze do rozegrania, łącznie z dzisiejszym. Za tydzień z Hoffenheim i 3 dni później z Hannoverem 96, w Pucharze Niemiec. 
Liczyłam, że każdy zakończy się zwycięstwem. 
Nie miałam nic szczególnego do roboty. Włączyłam TV i wbiłam wzrok w ekran, aż do godziny, o której musiałam już wyjść z domu. 


Dziewczyny już na mnie czekały pod Signal Iduna Park, zajęłyśmy miejsca na Südtribüne i czekałyśmy, aż wyjdą drużyny na boisko. 
Doczekałyśmy się, wszyscy szybko się ustawili na swoich pozycjach i sędzia rozpoczął mecz. 
6 minuta! 1:0 dla Borussii! Mój ukochany strzelił gola z wolnego. Posłał buziaka w moją stronę... 
Wszyscy się bardzo cieszyliśmy, ale krótko... 
Zaistniała sytuacja w polu karnym BVB, kiedy to rzekomo Marcel dotknął piłki ręką, a wcale tak nie było. Widziałam. Odbił ją kolanem. 
Sędzia przerwał grę, podbiegł do Marcela... i pokazał mu czerwo. Trybuna, na której przebywałam, oszalała ze złości. 
- Sędzia kalosz - powiedziałam wściekła do Cathy - jak ma problemy ze wzrokiem, to nie powinien być sędzią! 
- Ewentualnie w lidze regionalnej - odparła Cathy. 
Mało tego, drużyna z Wolfsburga otrzymała rzut karny, który niestety udało się wykorzystać. 
Parę minut później, strzelili żółto-czarnym gola na 2:1. Byłam w szoku. Co się stało?! 
Borussia schodziła do szatni, przegrywając. 
Jednakże za brutalny faul w wykonaniu zawodnika Wolfsburga, w drugiej połowie spotkania, Borussia otrzymała rzut karny, który Kuba wykorzystał. 2:2! 
- Jeszcze jeden, jeszcze jeden... - mruczałam do siebie - Marco, uratuj ten mecz! 
W końcu mecz zakończył się wynikiem 3:2... ale dla Wolfsburga, to oni wygrali. Aż zaczęłam popłakiwać. Wszystko przez ślepego sędziego! Nie ja jedna zresztą byłam wściekła. 
Postanowiłyśmy poczekać na chłopaków pod stadionem. W końcu przyszli, niesamowicie wkurzeni. 
- Taki sędzia to nie powinien w lidze regionalnej sędziować - denerwował się Robert - wszystko mogło skończyć się zupełnie inaczej! 
- Dokładnie - powiedział Marcel i objął swoją Jenny. - Ja nie tknąłem tej piłki ręką! 
- Wiemy - powiedział smutno Marco. 
W końcu pozostała tylko nasza czwórka, ja, Marco, Mario i Robert. 
- Chodźcie do mnie - odparł Mario - posiedzimy, pogadamy trochę. 
Zgodziliśmy się wszyscy. Robert już zapewne wiedział, co spotkało Mario. 
Mario, gdy już zasiedliśmy u niego w salonie, przyniósł zimne piwo, a jakże inaczej. Dałam się również namówić. 
- Chłopaki, wybaczcie, że wam nie pomogłem - zaczął - ale naprawdę dziś nie mam nastroju do gry!
- My wiemy, Mario - powiedział Marco - za tydzień będzie lepiej, zobaczysz! 
- Ech... - westchnął Mario. 
Siedzieliśmy, niewiele rozmawiając, gdy nagle zadzwoniła komórka Mario.
- Nieznany numer - powiedział do nas zdziwiony, odebrał i poszedł szybko do kuchni. Ciekawe, kto to był? 




* 




(Mario) 


Odebrałem telefon. Usłyszałem nieznany kobiecy głos. 
- Halo? Dodzwoniłam się do Mario? - pytała. 
- Tak, a kim pani jest? - zapytałem. 
- Nazywam się Ella Klark - powiedziała.
Zamarłem. Przecież... ponoć to była moja rodzona matka! Nie miałem pojęcia, co powiedzieć! 
- Eee... - wydukałem jedynie. Na szczęście ona się rozgadała. 
- Znasz już prawdę, tak? - zapytała. - Doris i Marc, obiecali mi, że ci wszystko powiedzą! I dziś zadzwoniła do mnie Doris, poinformowała mnie, że bardzo nerwowo na wszystko zareagowałeś. Nie gniewaj się na nich! Oni cię wychowali, karmili, nie obrażaj się na nich. Jednak... - głos jej zrobił się mniej śmiały - ty jesteś moim synem, a nie synem Doris. 
- Oszukiwali mnie tyle lat - powiedziałem wolno - i nie chcę ich teraz widzieć! Oni w ogóle ostatnio nie utrzymywali ze mną kontaktu. A do ciebie... nie umiałbym teraz powiedzieć mamo, nie ma opcji, pierwszy raz rozmawiamy ze sobą! 
- Rozumiem to - powiedziała - nie chciałbyś się spotkać któregoś dnia i poznać się lepiej? 
Zawahałem się. Może faktycznie powinienem poznać Ellę? 
- Niegłupi pomysł - uznałem - tylko muszę sprawdzić, kiedy bym mógł, ale prawdopodobnie w następny weekend mógłbym polecieć do Memphis. 
- A tak w ogóle, oglądałam dzisiejszy mecz Borussii - powiedziała - byłeś super, mimo porażki, byłeś świetny!
- Dziękuję - powiedziałem - muszę kończyć, bo moi przyjaciele są u mnie. 
- Dobrze - powiedziała - zatem do zobaczenia!
Nabrałem ochoty na lot do USA i spotkanie z Ellą. Mimo mojego zdołowania, z uśmiechem wróciłem do salonu i towarzystwa. 





* 




Mario wrócił zadowolony do salonu. Od razu wszyscy chcieliśmy się dowiedzieć, o co chodzi.
- Dzwoniła Ella - oznajmił. - Chce się ze mną spotkać i mnie poznać...
- Masz zamiar lecieć do USA? - zapytał Robert. 
- To nie jest głupi pomysł - stwierdził Marco. 
- Ale dalej mi przykro, że 20 lat musiałem żyć w kłamstwie... - westchnął Mario. 
- A komu by nie było? - zagadnęłam. - Mario, kiedy masz zamiar tam polecieć? 
- Najlepiej by było w piątek, tyle że mecz późno się kończy... - powiedział Mario - ale to nic, może będzie jakiś samolot w nocy odlatywał. 
- Albo trener cię wypuści wcześniej - odparł Marco. 
- Właśnie - powiedział Mario - będzie okej! 
Mario był już w nieco lepszym nastroju, niż wcześniej, ale dalej było widać, że zadra w nim pozostała. 





TYDZIEŃ PÓŹNIEJ 



Mario miał zaplanowany lot na godzinę 23:30 w piątek, praktycznie od razu po meczu. 
Na szczęście, znów grali w Dortmundzie. Następny mecz, z Hannoverem 96,  jednak miał odbyć się na stadionie w Hannoverze. 
A dziś Borussia podejmowała drużynę z Hoffenheim. Zasiadłam na trybunach z Anią i Cathy. Mecz zakończył się wynikiem 3:1 dla BVB. Mario strzelił bramkę, po asyście Marco. Była też odwrotna sytuacja. 
Po meczu czekałam pod stadionem z Anią, chciałyśmy odprowadzić z całą resztą Mario na lotnisko. Miał wrócić do Dortmundu w niedzielę wieczorem. 
Pojechaliśmy wszyscy metrem na lotnisko, Marco wyglądał na smutnego. Robert zresztą też. 
- Co tacy smutni? - zapytał Mario.
- Bo wyjeżdżasz - powiedział Robert. 
- Oj zaraz wrócę - powiedział Mario i objął go ramieniem - to tylko jeden weekend, chłopaki!
- No niby tak - powiedziałam - ale i tak będziemy tęsknić, Mario! 
- Trzymamy kciuki, żebyś się dobrze z Ellą dogadał - powiedziała Ania. 
- A dziękuję - uśmiechnął się do niej Mario. - Mam nadzieję, że tak będzie. 
Dojechaliśmy na lotnisko, cóż, nastał czas pożegnania. 
- Trzymaj się, Nadio moja ty kochana - powiedział Mario i mnie uściskał mocno. 
- Tobie życzę tego samego - odparłam i cmoknęłam go w policzek. 
- Ania, do zobaczenia niedługo - Mario pożegnał się z Anią podobnie jak ze mną. 
Za chwilę przytulił mocno Roberta, obiecując, że zadzwoni, jak dotrze do Memphis, ale i tak najdłuższe było jego pożegnanie z Marco! 
- Jak ja te dwa dni bez Ciebie przeżyję - ubolewał Marco. 
- A co ja mam powiedzieć, ja to chętnie bym was wszystkich tam zabrał - powiedział Mario. 
- Okej, to tylko dwa dni, jakoś damy radę - odparł Marco. 
Mario mało co nie udusił Marco. Aż się śmiać zaczęliśmy. 
- Mario, męża mi nie uduś - zaśmiałam się.
- Nie mam zamiaru - uśmiechnął się. - Muszę pędzić! Cześć wam!
- Trzymaj się - zawołał Robert. 
Zostaliśmy we czwórkę. Wracaliśmy również metrem, Robert i Ania pomknęli do siebie, a ja z Marco do nas. 
Byłam już nieco zmęczona, ziewałam po drodze. 
- Śpiąca jesteś? - zapytał Marco z czułością. 
- Trochę - mruknęłam.
- Zaraz się położymy - powiedział i chwycił mnie za rękę. 
Tak było, dotarliśmy do domu, każde z nas wzięło szybki prysznic i poszliśmy spać. Usnęłam wtulona w mojego lubego. 






* 



Gdy rano wstałam, byłam rześka i wypoczęta. Była już godzina dziewiąta. Marco również się już obudził. 
- O matko, już dziewiąta... - wymamrotał. 
- Spokojnie, dziś treningu nie ma - zaśmiałam się.
- Wiem - odparł - chodź tu do mnie... 
Zaczął znów okazywać mi tą swoją czułość, co zresztą niesamowicie kochałam. 
Aż w końcu ogarnęliśmy się i poszliśmy na dół, żeby coś zjeść.
- Przygotuję coś - odparłam. 
- To ja idę obejrzeć poranne wiadomości - uśmiechnął się i skierował swoje kroki do salonu. 
- Okej - odparłam i zaczęłam przyrządzać naleśniki. Po piętnastu minutach, gdy już były gotowe, poszłam do salonu, żeby poinformować o tym Marco. 
Ale jaki był mój szok, bezbrzeżne zdziwienie, gdy zobaczyłam, że Marco jest cały rozdygotany, ma łzy w oczach... co się stało?! 
- Nadia, zobacz - wydukał przerażony i pokazał palcem na ekran. 
Spojrzałam na ekran telewizora... i doznałam szoku. To nie mogła być prawda! 





// ale się rozpisałam :3 ale co z tego, jak rozdział beznadziejny :/ tfuu. 

jesteś już? skomentuj i zostaw swoją szczerą opinię :> 

Pozdrawiam! :* 


+ chcę polecić bloga http://opowiadanieoborussidortmund.blogspot.com/ mówię Wam, zajrzyjcie, bo naprawdę warto! opowiadanie jest nieziemskie! <3