Rozdział 59

Felipe i jego trzej kamraci wnet mnie dopadli, moja ucieczka nie przyniosła rezultatu. Poczułam, jak Felipe mnie chwyta od tyłu i unieruchamia. 
- Ratunku! Pomocy! - zaczęłam krzyczeć, ale zostałam spoliczkowana przez jednego z kolegów Felipe. 
- Cicho bądź! - warknął. 
- Czego chcecie ode mnie? Puśćcie mnie! - powiedziałam. 
- Nie tak prędko - roześmiał się Felipe. 
- Co wy chcecie ze mną zrobić? - wymamrotałam. 
Nie dość, że brzuch mnie paskudnie bolał, to jeszcze oni... Nie miałam siły... 
Pozostała trójka nagle mnie też chwyciła i wszyscy czterej zaczęli nieść mnie w pobliskie krzaki! Zaczęłam krzyczeć znowu, ale skończyło się również bolesnym policzkiem... Zresztą, kto mógł mnie teraz usłyszeć... 
W dodatku, jeden z tych obcych typów, wyciągnął scyzoryk! 
- Jak jeszcze raz zaczniesz się wydzierać, to cię osobiście uciszę... na zawsze - zagroził. 
Byłam przerażona. Już nie miałam odwagi niczego powiedzieć. To były prawdziwe minuty grozy... 
Dwóch zaczęło mi przytrzymywać ręce, a Felipe i jeszcze jeden jego kolega zaczęli ściągać mi buty i spodnie! Już zrozumiałam, co chcą mi zrobić! 
Ale nie mogłam krzyczeć o pomoc, bo koleś dalej nie schował scyzoryka, tylko chcąc mnie zastraszyć ciągle nim mi wygrażał... 
Czułam, jak łzy napływają mi do oczu. I byłam w takiej beznadziejnej sytuacji... Dziewczyny myślały, że wróciłam do domu, a chłopaki myśleli, że jestem na babskim wieczorku... 
- Będziesz piszczeć z rozkoszy - powiedział Felipe takim podnieconym, wesołym głosem, a mnie aż zemdliło z obrzydzenia. - Patrzcie, ta kurewka nosi stringi - skomentował złośliwie. 
Wyjątkowo, raz miałam je na sobie... 
Zaczęło się to, czego się obawiałam - Felipe zaczął mnie... gwałcić. Pozostali trzej mnie trzymali mocno, a Felipe robił swoje. Nie wytrzymałam i zaczęłam z bólu płakać, a oni tylko się podle śmiali. 
- Ej! Teraz ja! - zawołał jeden z tych świrów. - Zróbmy cnotce dobrze! 
To była istna masakra. Każdy z nich po kolei mnie gwałcił... nie zamierzali przestać... Bili mnie, gwałcili i się śmiali. Miałam ochotę umrzeć... 
- Auuu! Zostawcie mnie! - szlochałam. 
- Przyznaj, że Ci się podoba, i nie udawaj cnotki - powiedział podniecony Felipe. 
Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby stracić teraz przytomność, a po jej odzyskaniu stwierdzić, że to tylko zły sen... 




* 



TYMCZASEM...


(Marco)


Gdy już opuściliśmy stadion, poszliśmy w szóstkę do mnie. Mieliśmy sobie urządzić męski wieczorek. Borussia wygrała 3:1, dwa gole Mario, byłem z niego taki dumny... 
Co też postanowiłem mu okazać. 
Mario i Moritz szli przed nami, zatem znienacka wskoczyłem Mario na plecy, "na barana" . 
- Mario, dumny z Ciebie jestem, wiesz? 
- Czemu? - zapytał. 
- 2 brameczki, to się chwali - powiedziałem zadowolony. 
- Miło mi - powiedział - żebyś jeszcze Ty grał... 
- Już niedługo - próbowałem go pocieszyć. 
- Jesteś drużynie potrzebny... jesteś MNIE potrzebny - powiedział Mario. 
- Podziwiam was - stwierdził Moritz. 
- Ha, bo my zawsze nierozłączni? - zapytałem ze śmiechem. 
- Też... - uśmiechnął się Moritz. 
Za nami szła trójka Polaków, nie potrafiłem zrozumieć ich rozmowy. Rozmawiali po polsku... 
Gdy tak im się przyglądałem, zaczęli się śmiać. 
- Poproś Nadię, żeby cię polskiego nauczyła - powiedział Łukasz. 
- Łukasz, ja głowy do nauki nie mam, ledwo w szkole sobie radziłem - westchnąłem. 
- A po co ci szkoła? Umiesz w piłkę grać, jak mało kto - odezwał się Mario - czytać i pisać umiesz, i wystarczy. 
Po tych ostatnich słowach wszyscy się roześmialiśmy, on to czasami miał teksty. 
Dotarliśmy do mojego domu, ale cholernie zimno tam było. W piecu było nienapalone. Zatem pobiegłem to uczynić, ale po rozpaleniu zawsze ciepło robiło się po około pół godzinie. 
- Zaraz się w sopel zamienię - jęknął Mario. 
- To może po browarku na rozgrzewkę? - zaproponował Moritz. - Całą drogę taszczyłem towar na ten wieczór... 
- Ej, pomagałem ci - wtrącił się Kuba - więc nie ty jeden! 
- Ja nie powinienem pić - odparłem - dopiero co kończę leki brać... 
- Marco, nie przejmuj się, też nie mam zamiaru się dziś upijać - odparł Mario. 
Wszystkim szczęki opadły ze zdziwienia. Mario nie chciał pić? Co mu się stało? 
- Wiedziałem, że ty nie będziesz dziś pił, bo bierzesz leki, więc ja tak solidarnie z tobą... żebyś nie był jedyny. Zresztą, wyjdzie lepiej dla mojego organizmu - uśmiechnął się Mario. 
Byłem zdumiony, nie wiedziałem, co powiedzieć, więc go prostu uściskałem. Chłopaki się nie nabijali. Był czas przywyknąć! 
W końcu się zaczęła impreza, pozostała czwórka nie żałowała sobie alkoholu. Coraz więcej i więcej się lało...
Razem z Mario dotrzymywaliśmy im towarzystwa, sącząc colę. Ale z minuty na minutę miałem coraz większe wrażenie, że Mario dziś nie ma nastroju i kiepsko się bawi. Choć nic nie dał po sobie poznać, to w jego oczach to było widać... 
Raz się zagadałem z podpitym Łukaszem, i zauważyłem po chwili, że Mario gdzieś wyszedł. Nie musiałem długo szukać, był na górze, stał na balkonie. Wpatrywał się w dal. 
- Mario, co się dzieje? - zapytałem z troską.
- Dziwne mam samopoczucie dzisiaj - westchnął mój przyjaciel. - Kiepsko się czuję...
- Może chcesz się położyć? 
- Nie, kiepsko psychicznie się czuję... Wiesz... 
- Tak? 
- Nie wiem jak to opowiedzieć... wy wszyscy już jesteście w związkach, a ja? Nie potrafię znaleźć swojej drugiej połówki, a chciałbym ją mieć. Czuję się trochę samotny... Słuchaj... Czasem mi się wydaje że to może ze mną coś jest nie tak i to dlatego... 
- To bzdura - przerwałem mu - jesteś świetnym facetem i zobaczysz, że jeszcze znajdziesz tę jedyną... Może jednak skusisz się na choć jednego drinka? Nie przejmuj się mną, jeszcze z pewnością nie raz... 
- Nie, dzięki - odparł Mario - nie mam nawet ochoty pić, a poza tym obiecałem że solidarnie z tobą nie będę pił i zamierzam obietnicy dotrzymać. 
On był po prostu niesamowity... 
- Ciekawe, jak tam dziewczyny się bawią - powiedział.
- Na pewno świetnie - odparłem - mam nadzieję, że Nadia nie przesadzi z alkoholem. 
Mario się tylko cicho roześmiał. 
- Rozmowa z tobą lepiej pomaga niż alkohol - wyznał. 
Poruszyły mnie te słowa. Objąłem ramieniem Mario i powiedziałem :
- Zawsze będziesz moim przyjacielem. Żadni Felipe i Julian tego nie zniszczą... 
- To nie ulega wątpliwościom - odparł Mario.
- Chodźmy na dół, bo tamci jeszcze coś odwalą, pijaki - zaśmiałem się i zeszliśmy na dół. 
- A wy co tam robiliście? - zapytał Moritz podpitym głosem. 
- Rozmawialiśmy? - odparłem. - Wy pijaki, tak szybko, tyle opróżnić... 
- Ma się przyśpieszenie - powiedział Kuba i otworzył kolejne piwo. 
Ach, te chłopaki! No ale rozegrali dobry mecz, wygrali, więc w sumie mogli sobie pozwolić. 




* 




Leżałam na mokrej ziemi, cała zapłakana, a moi oprawcy stali nade mną i mieli niesamowitą uciechę. 
Felipe stanął nade mną, rozebrany od pasa w dół, zaczął mi ukazywać przed oczami "narzędzie zbrodni". 
- Co, Reus pewnie nie ma takiego? - zaczął się idiotycznie śmiać. 
- Na pewno nie ma - zaśmiał się inny. 
- Przyznaj, że Ci się podobało! - krzyknął Felipe. 
- Nie! - zawołałam. - Puśćcie mnie! 
- Zła odpowiedź - odparł Felipe - robimy powtórkę! Dawajcie! 
Znów zaczął się podły gwałt w ich wykonaniu. Przy tym mnie bili, miałam na pewno już pełno siniaków na ciele. 
Płakałam jak bóbr, modliłam się, żeby już tylko dali mi spokój. 
W końcu przestali... ubrali się, mnie też pozwolili... ale zanim dali mi odejść, jeden z nich szarpnął mnie za ramię. 
- I żeby ci nie przyszło do główki mówić o tym komuś... gęba na kłódkę, albo pożałujesz gorzko - wysyczał. - A teraz precz! 
I nie oglądając się zanim pójdę, sami odeszli swoją drogą, w znakomitych humorach. 
Nie byłam w stanie nigdzie się ruszyć... wszystko mnie okropnie bolało... usiadłam na ziemi, znowu zaczęłam szlochać. Nie miałam pojęcia, co teraz zrobić... 




// jeśli kogoś zawiodłam tym rozdziałem, to przepraszam. 
czasami te moje opowiadanie wydaje się mi bezsensowne... -.- 


Miłego wieczoru ♥ 
Pozdrawiam, Sylwia :3