Rozdział 62

Oczy mi przesiąkły gorzkimi łzami, wspomnienia z koszmarnego wieczoru stanęły mi w oczach. Przytuliłam się do Marco, łkając. 
- Nadio, o co chodzi? - zapytał cicho. - Ktoś Ci krzywdę zrobił? Nadia... 
- I to jaką... - wyszeptałam. 
- Wyrzuć to z siebie, skarbie - szepnął - a zrobię wszystko, żeby ci pomóc... 
- Marco, ja się boję... - wyszeptałam - widziałeś tę pogróżkę adresowaną do mnie? To ma z tym związek... 
- Nie możesz dać się zastraszyć... zresztą, póki ja żyję, nikt nie spełni tej pogróżki -  powiedział. 
Przetarłam oczy, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam opowiadać, co wtedy mnie spotkało... 
- Marco, wtedy szłam sama przez park, wracałam do domu, bo brzuch mnie rozbolał i nie poszłam przez to na imprezę z dziewczynami. - zaczęłam. - Wokół żywej duszy nie było. Było wszystko dobrze, gdy nagle... - i tu szloch uniemożliwił mi dalszą opowieść. 
Marco przyniósł mi szybko szklankę wody. Gdy ją wypiłam, nieco mi się polepszyło i zaczęłam dalej mówić. 
- Okazało się, że nie byłam w parku sama - powiedziałam. - Wypatrzył mnie... Felipe i jego jakichś trzech kolegów... 
- Felipe i jego trzech kolegów?! - przerwał mi Marco. - Wczoraj na treningu chcieli Mario pobić! Ale skarbie, co oni ci zrobili?!
I tu najtrudniejszy moment nadszedł...
- Marco... - wyszlochałam - Felipe mnie złapał, zaciągnęli mnie w krzaki... oni... oni mnie zgwałcili - wyznałam. - Zwłaszcza Felipe! Zresztą, zobacz, mam pamiątki po tym wszystkim!
Ściągnęłam koszulę, oczom Marco ukazały się liczne siniaki. Mój ukochany złapał się za serce. Przytuliłam się do niego mocno, poczułam ulgę, że wszystko z siebie wyrzuciłam. 
Marco nagle się poderwał z kanapy. 
- Idziemy na policję - odparł - nie pozwolę ci tego tak zostawić! Ten chuj musi za swoje odpowiedzieć przed sądem! 
- Marco, nie! Ja się boję! Widziałeś tę pogróżkę, tak? 
- Ale ty nie możesz dać się zastraszyć - odparł - idziemy! Ja rozumiem, że jest to trudne dla Ciebie, ale nie ma rady! Skarbie... 
Marco wziął mnie w ramiona. Był czuły jak zawsze, ale i stanowczy... W końcu musiałam iść się ubrać, nieco ogarnąć i pojechaliśmy na komisariat. Trzęsłam się jak galareta... 




* 



Co to był za koszmar! Z 1,5 h spędziliśmy na komisariacie, musiałam wszystko dokładnie opowiedzieć. Powiedzieli, że zajmą się tym dopiero po 24 godzinach od zgłoszenia sprawy, bo "takie są zasady" . Bezduszność! Nie ma to jak urzędnicy państwowi i te ich zasady... 
Marco również się wkurzył. 
- Sam się rozmówię z tym debilem - wysyczał, gdy już wsiedliśmy do samochodu. - Pojadę najpierw do Mario i go zapytam, czy poszedłby ze mną. Nie chcę, żebyś ty tam szła. 
- No to zawieź mnie do Anki - poprosiłam.
- Nie ma sprawy! O, to może z Robertem też pogadam - powiedział Marco.
- Ale Mario i Robert jeszcze nie wiedzą... - powiedziałam cicho. 
- Ręczę ci, że będą trzymali usta na kłódkę - powiedział Marco. 
- W to nie wątpię - uśmiechnęłam się lekko. 
Zatem podjechaliśmy pod dom naszych przyjaciół, akurat oboje kręcili się przed domem i przycinali krzewy. Marco poprosił Roberta o chwilę rozmowy, ja natomiast poszłam z Anią wypić herbatę. Miałam nadzieję, że Marco tą swoją wizytą u Felipe nie narobi sobie problemów... I wróci cały i zdrowy! 





* 


(Marco) 


- Robert, jest sprawa - zacząłem rozmowę.
- Zawsze możesz na mnie liczyć, Marco - odparł Robert i mnie poklepał po ramieniu. 
- To wskakuj do auta, podjedziemy jeszcze do Mario i wam obu wyjaśnię, o co chodzi - powiedziałem. 
- Niech będzie i tak - zgodził się Robert. 
Zatem podjechaliśmy do Mario. Ucieszył się na nasz widok. 
- Jak fajnie że przyjechaliście, nudzę się niemiłosiernie... 
- Jest sprawa, Mario - odparłem.
- Jaka? 
- Chcę, żebyście ty i Robert podjechali w pewne miejsce ze mną. Chodź, to wyjaśnię, o co chodzi. 
- Nie ma sprawy, tylko się ubiorę - odparł Mario, założył kurtkę, buty i poszliśmy do auta. 
Zanim ruszyliśmy, postanowiłem im wyznać, co spotkało Nadię. Ledwo mi słowa przechodziły przez gardło... 
Gdy już skończyłem opowiadać, chłopaki pobledli z oburzenia... w ich oczach można było dostrzec niewyobrażalną wściekłość. 
- Teraz to gnojek przesadził - wściekł się Mario - jak go zobaczę, to wyłupię mu oczy! Mam nadzieję, że Nadia to zgłosiła na komisariacie?!
- Tak, ale zajmą się dopiero po 24 godzinach, bo mają pieprzone zasady - odparłem. - Zabiję tego skurwysyna! I całą tą jego bandę!
- Na co czekamy?! Jedziemy tam - odparł Robert. 
Jechałem szybko, i niedługo zaparkowałem przed posesją Felipe. Złość narastała we mnie. 
Zapukałem mocno do drzwi, otworzyła dziewczyna Felipe. 
- A wy pewnie do Felipe? - zapytała. - Wejdźcie, jest w salonie. Ja właśnie wychodzę na zakupy. 
Szybkie porozumiewawcze spojrzenie z chłopakami i weszliśmy do tego domu. Jaki syf tam był! Tragedia! 
Ale jakże Felipe się wkurzył, gdy nas ujrzał.
- A wy tu czego? - ryknął. - Obić wam te pedalskie mordy?! Jak tu wleźliście?! 
- Myślałeś, chuju, że się nie dowiem?! Coś zrobił Nadii?! - krzyknąłem. 
- Nic jej nie zrobiłem - wzruszył ramionami Felipe. - Takiego pasztetu to kijem bym nie dotknął. 
Uderzyłem go "z liścia" . Tych słów nie mogłem mu podarować. I jego haniebnego czynu tym bardziej!
- Zgwałciłeś ją razem z tymi koleżkami - powiedziałem - myślałeś, że da się zastraszyć?! 
- Nic nie zrobiłem - protestował zawzięcie - wypierdalać mi stąd! Mam wezwać policję?! 
- Policja już wie, co zrobiłeś - odparł Mario - więc jak ją wezwiesz, to ciebie aresztują, ty zboczeńcu! 
- Ta suka na mnie coś doniosła?! - krzyknął Felipe - już nie żyje! 
- Tylko jej tkniesz, to ty będziesz gryzł piach - pogroziłem. - Jakbyś był niewinny, byś się tak nie denerwował! Sam się wydałeś, sukinsynu! 
Miotały mną emocje, musiałem wygarnąć temu frajerowi, co o nim myślę. Inaczej nie wytrzymałbym! Musiałem się tam zapuścić... 
Felipe wyraźnie się jeszcze mocniej zdenerwował po moich ostatnich słowach, widać było, że miał coś na sumieniu. 
Na stole leżał wielki kuchenny nóż. Felipe chwycił go i...




// przepraszam że nic wczoraj nie dodałam, ale jakoś weny nie miałam... i mam nadzieję, że wybaczycie mi, że taki krótki, postaram się, żeby następny był nieco dłuższy :3 i trochę lepszy niż ten :> 

jesteś już? to zostaw komentarz ♥ 


Pozdrawiam, Sylwia :3