Rozdział 15

Nadszedł czas meczu. Bardzo się ucieszyłam, gdy Ania do mnie zadzwoniła i obwieściła, że ma zamiar się wybrać do Norymbergi i zapytała, czy nie chciałabym z nią pojechać. Dowiedziałam się również, że Cathy też z nami jedzie. Zadowolona byłam - wreszcie jakiś babski wypad. Przyda się trochę odmiany.
O 8 rano Ania miała po mnie zajechać. Byłam już gotowa, siedziałam w kuchni jedząc tosty i pijąc kawę, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Była 07:50. 

Poszłam otworzyć, przed drzwiami ujrzałam Cathy i Anię. 

- Hej Nadia! Gotowa? - powitała mnie radośnie Ania. - Dawno się nie widziałyśmy! 

- Pewnie - powiedziałam i cmoknęłam każdą w policzek na przywitanie. - Dawno was nie widziałam, dziewczyny. 

- Gotowe na mecz? - zapytała Cathy. Miała koszulkę BVB z 15 na plecach i nazwiskiem jej ukochanego. Na szyi tradycyjnie szalik. - Nadia, zbieraj manatki i ruszamy na podbój Norymbergi! 

- Już - powiedziałam, pobiegłam po swój szalik, bluzę i torebkę. Zamknęłam drzwi i ruszyłyśmy z dziewczynami na mecz. 

Droga miło nam zleciała. Rozmawiałyśmy, śmiałyśmy się. Brakowało mi właśnie nieco kobiecego towarzystwa. 

* 

Dotarłyśmy wreszcie na stadion w Norymberdze. Jeszcze było z 20 minut do meczu. Nasi dzielni żółto-czarni chłopcy rozgrzewali się właśnie na murawie. Siedziałyśmy bardzo blisko boiska.
Marco rozglądał się po trybunach. W końcu mu pomachałyśmy, zauważył nas i się uśmiechnął. Nagle podszedł do nas. 

- Widzę że przyjechałyście - powiedział zadowolony. - Trzymajcie kciuki! 

- Wszystko dla BVB - stwierdziłam.

- I mój skarb też tu jest... chodź no tu - Marco przeszedł przez barierkę i mnie pocałował. - Dopinguj mnie! 

- Po to tu jestem - powiedziałam. 

- Marco, chodź już - krzyknął trener BVB, Jurgen Klopp. - Niedługo mecz się zaczyna! 

- Idę - odkrzyknął Marco. - Nadia, zadzwonię potem do Ciebie!

- Ok - powiedziałam. - BVB do boju! 

Potem obie drużyny poszły do swoich szatni, a my poszłyśmy z Cathy po piwo i popcorn. Ania musiała zadowolić się coca-colą, bo prowadziła auto. 

W końcu piłkarze Borussii i Norymbergi wyszli na boisko, przywitanie drużyn, i wreszcie start. Również start wielkich, sportowych emocji. 

Kibicowałyśmy jak mogłyśmy. 

Jednak mecz zakończył się wynikiem 1:1. Gola dla BVB zdobył Kuba. Ech... jednak remis zawsze lepszy od przegranej. Miałam nadzieję, że BVB i tak obroni mistrzostwo Niemiec. 

Wracałyśmy już nieco zmęczone. Siedziałam z tyłu w samochodzie, otuliłam się żółto-czarnym kocem należącym do Cathy i przysypiałam. Ale nagle zadzwoniła moja komórka. Dzwonił Marco, tak jak obiecał przed meczem. 
- Hej Nadia! Jak tam po meczu? - zapytał. 
- Nie najgorzej, zremisowaliście 1:1 - powiedziałam. - A jak tam u Was? Wyjechaliście już z Norymbergi? 
- Za moment jedziemy, czekamy właśnie w autobusie aż kierowca przyjdzie - powiedział Marco. 
- A z kim siedzisz? - zapytałam. 
- Z Mario oczywiście - odparł. 
- Best friends forever - stwierdziłam. - O matko, ale śpiąca jestem. 
- To śpij, może jutro się zobaczymy i bardziej pogadamy? Dobranoc, skarbie - odpowiedział mój luby. - Chciałbym Cię teraz pocałować na dobranoc... - dodał cichym tonem. 
Te słowa wywołały u mnie motylki w brzuchu. Uwielbiałam, kiedy Marco był dla mnie taki czuły. 
- Ja ciebie też - powiedziałam. - Dobranoc i miłej podróży. 
Rozłączyłam się. Otuliłam się kocem, i pogrążona w myślach zasnęłam. 

* 

Ania mnie obudziła, kiedy dojechałyśmy pod mój blok. Pożegnałam się z dziewczynami i poszłam szybko do domu. 
Niestety, miałam małego pecha. Nikt nie zapalił światła na klatce, powinęła mi się nóżka i z głośnym krzykiem się przewróciłam. Miałam wielkie szczęście, że nogi nie zwichnęłam! Usiadłam tylko na schodku i zaczęłam ją masować. 
Już miałam wstać i iść do siebie, gdy nagle ujrzałam przed sobą moją kłótliwą sąsiadkę. Wyglądała na wkurzoną. 
- Co pani wyprawia?! Chce pani sąsiadów wszystkich pobudzić? - warknęła, wyraźnie zła. 
- Przewróciłam się, niespecjalnie wrzasnęłam... - odparłam. 
- Mimo wszystko! Moje dzieci spały a przez panią się pobudziły! - warczała niezadowolona. - Niech pani nie zakłóca więcej ciszy nocnej! 
- Przepraszam - powiedziałam. - Nie zrobiłam tego umyślnie. 
Wreszcie poszła, prychając pod nosem. W sumie to miałam gdzieś, co ona myśli. Nie popełniłam przecież przestępstwa. 
Poszłam do siebie, bardzo uważając. Wzięłam tylko prysznic, i od razu poszłam spać. Przed snem myślałam już tylko o NIM. ♥ 

* 

(Marco) 

Jechaliśmy naszym uroczym żółto-czarnym autobusem z wielkim herbem naszego klubu. Byliśmy nieco zmęczeni po meczu. Mieliśmy w miarę dobre nastroje, w końcu nie przegraliśmy, a zremisowaliśmy. Już było dosyć późno. 
Siedziałem z Mario, przed nami siedzieli Łukasz i Kuba. Lewy z Moritzem siedzieli za nami. 
Wyciągnąłem swój napój izotoniczny o niebieskiej barwie. Zacząłem pić, gdy nagle Mario się odezwał. 
- A ty co, pijesz płyn do spryskiwaczy? - zaczął się śmiać. 
- Bardzo śmieszne - syknąłem. - Chcesz łyka? 
- To daj - powiedział i dałem mu butelkę. 
- Co tam, miśki? - Lewy pochylił się do nas i zaczął mnie czochrać. 
- Ej no, Lewy! 
- No co? - uśmiechnął się mój przyjaciel. - Chcecie żelki? 
- Czemu nie - powiedział Mario. 
- Ej, Marco - Moritz również do nas się pochylił. - Jak tam Nadia? 
- Nadia? A dobrze, pewnie już sobie śpi... - stwierdziłem. - Nie mogę się doczekać, kiedy znowu się z nią zobaczę. 
- Marco zakochany - uśmiechnął się Mario.
- Żebyś wiedział - odparłem. - Kocham tę dziewczynę nad życie. 
Spać nam się chciało, nie kleiła się za bardzo rozmowa. Jeszcze był kawałek drogi przed nami. Otuliłem się kocem i oparłem się o okno. Mario również był senny, również wyciągnął swój koc, przytulił się do mnie i zasnął. Niezłe oparcie miał. Ja też w końcu przysnąłem, śniąc o NIEJ... ♥ 


// mam nadzieję, że jest w miarę ok? :) 
co za mecz dzisiaj. -.- sędzia kalosz -.- 
ale w środę na pewno będzie lepiej. ;-) 
HEJA BVB! ♥